Mateusz Mickiewicz (kleryk V roku WMSD w Warszawie)
(Bractwo Słowa Bożego)
Pierwsze czytanie: Dz 15,1-6
Pierwsi chrześcijanie stają przed pytaniem, które dotyka samych fundamentów wiary. To pytanie było przyczyną niemałych sporów, a nawet wtedy, gdy Kościół już oficjalnie na nie odpowiedział, wielu ludzi i tak próbowało siać zamęt wśród wierzących. Ponieważ wyznawcami Zmartwychwstałego zostawali nie tylko Żydzi, ale także poganie, potrzeba było dokonać jasnego rozstrzygnięcia: czy aby zostać chrześcijaninem, trzeba najpierw zostać Żydem? Czy aby przyjąć Ewangelię, trzeba najpierw poddać się Staremu Prawu, na czele z obowiązkiem obrzezania?
Paweł i Barnaba, natchnieni Duchem Świętym, nie rozstrzygają sprawy sami, ale idą do Apostołów w Jerozolimie, choć mają za sobą już pierwszą podróż misyjną, podczas której, oprócz wielu Żydów, tłumy pogan nawrócili na wiarę w Chrystusa. W samej Antiochii, gdzie pojawił się ten problem, wielu pogan stało się gorliwymi chrześcijanami.
Postawa Apostołów może nas dziś umocnić w bardzo ważnej postawie, która jest fundamentem naszego życia wiary – w posłuszeństwie wobec Kościoła. W każdej epoce Kościół staje wobec nowych problemów, które domagają się odpowiedzi. Ale przykład świętych pokazuje, że kluczem w sytuacjach wątpliwych jest poddanie się właśnie pod osąd Kościoła. Dlatego właśnie ciągle modlimy się podczas Mszy świętej o światło Ducha Świętego dla papieża i biskupów.
Psalm responsoryjny: Ps 122,1-2.4-5
Prawdopodobnie Paweł i Barnaba właśnie tym psalmem modlili się, idąc do Miasta Świętego i zastanawiając się nad sprawą obrzezania pogan. Psalm 122 to jeden z tzw. ,,psalmów wstępowań”, które były modlitwą pielgrzymów udających się na święta do Jerozolimy i wchodzących na górę Syjon. To fizyczne wchodzenie pod górę było wyrazem ,,duchowej wspinaczki” – koniecznego trudu, który trzeba podjąć, aby spotkać się z Bogiem.
Nam, chrześcijanom, Chrystus wyszedł naprzeciw. On zszedł tak nisko, że nawet trudno w to uwierzyć – będąc Bogiem, stał się człowiekiem, urodził się w stajni, w ubóstwie, a w końcu przyjął całe upokorzenie męki. I dlatego Bóg Go nad wszystko wywyższył (por. Flp 2, 9).
Jezus nie pozbawia nas trudu ziemskiej pielgrzymki, naszego wznoszenia się w górę. Ale w całym tym trudzie jest z nami i nas prowadzi. Kiedy kolejne stopnie pielgrzymki okazują się ponad nasze siły, kiedy upadamy, kiedy chcemy zawrócić – z dziecięcą wiarą oddajmy się Chrystusowi. On doprowadzi nas bezpiecznie do celu – do domu Ojca.
Ewangelia: J 15,1-8
Dzisiejsza Ewangelia to słowo, do którego potrzebujemy często wracać. Pan Jezus daje nam program chrześcijańskiego życia. Jesteśmy Jego uczniami i każdy z nas jest z Nim związany, jak gałązka z krzewem winnym.
Obraz winnicy lub krzewu winnego możemy znaleźć już w Starym Testamencie – tak określany jest Izrael. Pan Jezus, będący prawdziwym krzewem winnym, wprowadza nas w dynamikę Bożego życia. Tak jak gałązki krzewu, na początku niemal niezauważalne, rozwijają się stopniowo, tak każdy z nas, trwając w jedności z Jezusem, dzień po dniu wzrasta. Pomocą może być dla nas spojrzenie na świat przyrody – trudno zauważyć jakiś znaczący przyrost rośliny w ciągu jednego dnia; inaczej jest jednak, kiedy spojrzymy na nią w perspektywie dłuższego czasu. A my chcielibyśmy często już po jednej modlitwie widzieć wyraźne owoce. Pan Jezus uczy nas cierpliwości! Ten, kto jest wierny Jemu przekona się, że właśnie ta zwykła, codzienna wierność może być niezwykle owocna.
Sługa Boży Prymas Wyszyński zapisał w swoich postanowieniach przed święceniami kapłańskimi prostą radę, która może nam pomóc w przyjęciu dzisiejszego słowa: ,,Módl się często wśród pracy – beze Mnie nic nie możecie uczynić”.
Co? Gdzie? Kiedy?
