komentarze Bractwa Słowa Bożego,
autor: S. Ewa Maria od Męki Pańskiej OCD
Pierwsze czytanie: Ap 12, 7-12a (alternatywnie: Dn 7, 9-10. 13-14)
Przeczytany fragment z Księgi Apokalipsy świętego Jana Apostoła ukazuje nam duchowe przesłanie o naszym życiu. Jest nią nieustanna walka między dobrem a złem dokonująca się w każdym z nas. To w naszych sercach trwa nieustający w doczesności bój szatana z Bogiem. Ten, który pokonany został w niebie mocą Michałowego okrzyku: „Któż jak Bóg”, usiłuje teraz na ziemi oderwać od Stwórcy ludzi słabych, o chwiejnej woli. Próbuje nas zniechęcić oskarżając, wydając swoje wyroki popychające ku rozpaczy, rozgoryczeniu. Ale prawda o naszej walce jest inna. Głos z nieba, donośny głos, obwieszcza: oni zwyciężyli dzięki krwi Baranka i dzięki słowu swojego świadectwa. Wynik walki już jest przesądzony. Już zwyciężyliśmy, jeśli przylgniemy do Jezusa – Baranka, który gładzi grzechy świata (J 1, 29. 36). Słowa z niebios wzywają nas również do dawania świadectwa o zwycięstwie Boga w nas. Tym świadectwem jest życie w oderwaniu od siebie aż do śmierci, w której i przez którą całkowicie oddajemy siebie w ręce zwycięskiego Boga. Czy wierzymy w to darowane nam zwycięstwo? Czy jesteśmy przyczyną radości niebios i ich mieszkańców?
Psalm responsoryjny: Ps 138, 1-2a. 2b-3. 4-5
Dzisiejszy śpiew międzylekcyjny jest hymnem na cześć Boga przewyższającego wszystko, Boga wiernego, Boga łaskawego. Pana, który jest blisko, słucha i słyszy ludzkie błagania. Tego, który odpowiada na modły człowiecze, wzmacniając dusze wołających o pomoc. Taki jest obraz Pana, przedstawiony w słowach Psalmu 138. Wynurzenia psalmisty tchną radością, wdzięcznością wobec Najwyższego. Co więcej, wskazują na postawę, jaką człowiek ma przyjąć wobec bezmiaru łaskawości Boga. Jest nią dziękczynienie wyrażane nie tylko w cichości serca, ale ogłaszane przed całym stworzeniem. Nawet aniołowie – duchowe byty trwające w niebiosach przed Panem, mają usłyszeć nasz głos wdzięczności. Ta pieśń podzięki przypomina wzniosłą prawdę o obcowaniu świętych. Jakże pocieszające jest to, że nasze nieudolne słowa modlitwy są wspierane przez zastępy czystych duchów, trwających nieustannie przed obliczem Boga. W ich nieskazitelnym uwielbieniu gubią się zbyt ludzkie, przyziemne tony naszych modlitw. Dlatego możemy radować się, że i one, choć nie tak doskonałe, docierają do Boga, który również przez nie jest godnie wywyższany.
Ewangelia: J 1, 47-51
W dzisiejszym fragmencie Ewangelii możemy zobaczyć zasadnicze elementy prawdziwej, szczerej modlitwy.
Natanael podchodzi do Chrystusa. Zatem podstawą modlitwy jest decyzja o przyjściu do Pana. I wtedy, jak pisze święty Jan: Jezus ujrzał. Ta świadomość, że Pan nas widzi, widzi w tym, co teraz i w tym, co już było, i w tym, co dopiero nastanie, jest niezmiernie ważna. A gdy stajemy już przed Bogiem, On rozpoczyna. Zadziwia nas. Zdumiewa swoją wszechwiedzą, swoją potęgą. Zdumiewa i oczekuje naszej reakcji. Jeśli jest ona szczera, jeśli otwiera głębię naszego serca, Pan objawia wielkie rzeczy, zapowiada nasz udział w Jego tajemnicach. Taka szczera, otwarta na Boga modlitwa przemienia. Natanael podchodził do Jezusa z powątpiewaniem. Przemieniony podczas szczerej rozmowy z Panem, wychwalał Jego majestat. Jaka jest nasza modlitwa? Czy w podobny sposób nas odmienia, przeobraża? Aby tak się stało, nasza szczerość musi być całkowita. Nie możemy przed Bogiem ukrywać naszych uprzedzeń, wątpliwości. Bóg o nich wie i czeka ze swoją łaską. Obyśmy przyjęli ją tak jak Natanael.
.jpg)
Co? Gdzie? Kiedy?
