Nicolas Poussin (1594–1665), „Chrystus i kobieta cudzołożna”
Ci, którzy ją przyprowadzili, chcieli usłyszeć odpowiedź Zbawiciela na pytanie, czy zgodnie z przepisami Prawa należy ją potępić.
Uważny czytelnik spostrzeże, że opis wydarzenia nie przedstawia nam całego szeregu informacji, wiele pytań nasuwa się podczas lektury. Zastanawia m.in. nieobecność wspólnika grzechu cudzołóstwa, pytamy też o to, co Chrystus pisał palcem na ziemi… Szczegóły te są pominięte, dzięki czemu możemy skoncentrować uwagę na tym, co istotne – rozmowie Jezusa z kobietą i Jego słowach skierowanych do niej.
Zbawiciel nawiązuje do odejścia wszystkich tych, którzy wcześniej ją oskarżali, potępiali. Odeszli, kiedy On stwierdził, że prawo, by ją potępić, by „rzucić w nią kamieniem”, ma ten, kto jest bez grzechu. Słowa te stały się wyrzutem dla oskarżycieli, którzy jeden po drugim się wycofali. Został tylko Jezus. On rzeczywiście jest bez grzechu, On mógłby osądzić tę kobietę, „rzucić kamieniem”. Jednak nie uczynił tego. Pozwolił jej odejść, dodając jednak słowa: „odtąd już nie grzesz”. Pan przebaczył jej grzech, jednocześnie mobilizując ją do zmiany życia, do poprawy własnego postępowania.
Spotkanie Jezusa z kobietą oskarżoną o cudzołóstwo przypomina nam nasze spotkanie z Nim podczas celebracji sakramentu pokuty. Po wyznaniu grzechów, po wyrażeniu żalu z powodu naszego odejścia od Pana i drogi Jego Ewangelii – On nam odpuszcza grzechy, pozwala nam odejść od kratek konfesjonału z czystym sumieniem. Mówi jednak do nas także, byśmy nie grzeszyli, wzywając nas tym samym do poprawy życia. Jest to bowiem naturalna konsekwencja naszego wcześniejszego wyznania. Jeśli przed miłującym nas Bogiem wyznajemy własną grzeszność, wyznajemy nasze odejście – poprzez myśli, słowa, uczynki – od drogi Jego Ewangelii i wyrażamy żal, że tak uczyniliśmy, to jednocześnie powinniśmy wyrazić serdeczne pragnienie, by włożyć jeszcze większe staranie w wierne trwanie przy Nim w przyszłości. Nawet jeśli nie uda się nam wytrwać w tym pragnieniu, nawet jeśli nie zrealizujemy w stu procentach naszego postanowienia poprawy, decyzja wyrażona przed Panem przebaczającym nam grzechy będzie dla nas dużą pomocą na drodze podążania za Chrystusem.
Przyjmując od Boga dar przebaczenia w sakramencie pokuty – także w czasie obecnego Wielkiego Postu – wyrażajmy Mu naszą decyzję, by z jeszcze większym wysiłkiem angażować się w pełnienie Jego woli każdego dnia.
Co? Gdzie? Kiedy?
