Pierwsze czytanie: Wj 11,10 - 12,14
Na zakończenie plag, tuż przed wyjściem Izraelitów z Egiptu, przyjdzie najtrudniejsze doświadczenie. Będzie nim śmierć, która zawsze przerażała i budziła niepewność. W tym samym momencie Bóg ustanawia dla Izraela najważniejsze święto – Paschę. Czy to nie paradoks? Jednak właśnie to święto staje się ratunkiem dla Żydów. Obchód Paschy, bowiem polega na tym, aby uwierzyć i pokazać wiarę w to, że śmierć nie zwyciężyła. Dla nas, wierzących, wydarzenie to staje się zapowiedzią Misterium, które dokona się na Golgocie, gdzie nasz Baranek Paschalny, Jezus Chrystus zwycięży śmierć. Dzięki Bożemu działaniu nie zwycięża już śmierć, którą jest grzech człowieka. Nie zwycięża także śmierć ta dosłowna i realna. Pojawia się, bowiem nadzieja na życie wieczne. Jak Izraelici zaufali Bogu, że spożycie poświęconego baranka zachowa ich przy życiu, tak my ufamy i wierzymy całym sercem, że wierność i spożywanie Eucharystii – Ciała i Krwi Jezusa, naszego Baranka, zachowa nas na życie wieczne. To, co zwykle przeraża, dzięki Bogu traci na swym znaczeniu.
Psalm responsoryjny: Ps 116B, 12-13. 15. 16bc. 17-18
Kontynuacją pierwszego czytania jest Psalm 116B. „Czym się Panu odpłacę za wszystko, co mi wyświadczył?” Czym odwdzięczę się Bogu za nadzieję życia wiecznego? Nieustannym chwaleniem Boga i wiernością Jemu samemu.
Ewangelia: Mt 12,1-8
Ewangelia doskonale obrazuje to, co może spotkać każdego z nas. Czasami zdarza się, bowiem przesunięcie akcentu z rzeczy ważnej na nieistotną. Zamiast obchodzić święto szabatu, zaczęto świętować zasady. Należy czcić Boga, nie zasady. Zasady są ważne, o ile wypływają z Boga.
Co? Gdzie? Kiedy?
