O bezsile "silnych"

Jeśli się nie ma czasu na kino, przydają się kanały powtórkowe. Na kanale „Ale kino” obejrzałem „Traffic”, sensacyjny film będący w istocie mądrą przypowieścią o zanikającym chrześcijańskim społeczeństwie i bezradności liberalnego państwa. Państwa, które ma coraz większe możliwości techniczne, polityków bardzo zdeterminowanych w walce o władzę, coraz lepiej dopracowane procedury, ale gdy dla swych celów traci oparcie w życiu ludzi – okazuje się równie bezradne jak najmocniejsza maszyna wobec prądu niewielkiej rzeki.

Film opowiada o walce rządu USA z międzynarodowym narkotykowym podziemiem. Sędzia Robert Wakefield staje na czele prezydenckiej agencji antynarkotykowej, ale okazuje się, że walkę musi prowadzić na dwóch frontach. Jego bardzo zdolna córka-jedynaczka wpada w kompletny nihilizm i w narkomanię. Wakefield w domu przekonuje się o tym, czego nie potrafiłby wyczytać w kryminalnych statystykach: że gdy w rodzinach ludzie nie troszczą się o siebie nawzajem – państwo po prostu nie ma szans w walce z kryzysem społecznym. W rodzinie bowiem nie działa ani PR, ani autorytarne przywództwo: siłą rodzin jest czuła miłość, solidarność, wzajemne zainteresowanie i oddanie. Wspólnota zasad zanika tam, gdzie ludzie nie rozmawiają i nie „współmyślą” o świecie i życiu. A do tego potrzebny jest przede wszystkim… wspólnie spędzany czas.

Gen. de Gaulle mawiał, że władza nie musi być dobra – władza musi rządzić z myślą o dobrych ludziach. Problem zaczyna się jednak, gdy politycy wobec dobrego życia dobrych ludzi przestają odczuwać pokorę, a zaczynają w nich widzieć tylko poczciwych wyborców.

Marek Jurek Idziemy nr 38 (367), 16 września 2012 r.