Ignacy, jako gimnazjalista w Siedlcach, zdolny był bronić się przed rusyfikacją nawet kosztem powtarzania klasy. Po ukończeniu studiów w seminarium duchownym w Lublinie i na Akademii Duchownej w Petersburgu, przyjął świecenia kapłańskie w Lublinie w 1891 r. Czterdzieści lat – 17 w Lublinie i 23 w Warszawie – przeżył w kapłaństwie, które bardzo kochał, służąc Bogu i ludziom, zwłaszcza ubogim. Rozwinął intensywną działalność społeczno-charytatywną. W okresie zaborów zakładał tajne biblioteki, organizował podziemne nauczanie, w przekonaniu że „dzieci wyuczone i dobrze wychowane to największy skarb narodu”. Pomagał unitom, walczył z alkoholizmem wśród Polaków. Promował zgodę i pokojową współpracę wszystkich warstw społecznych, jednał chłopów z dworami.
Kazalnica narodowa
Dynamizm apostolski poprowadził go na pole pracy wydawniczej – nowatorskiej na tamtym terenie i na tamte czasy. Zakładał pisma katolickie, drukarnie, nazywając je „kazalnicą czasów dzisiejszych”. Dobrą książkę i pismo nazywał „chlebem dla duszy”. Niestrudzenie stawiał czoła prasie liberalnej i ateistycznej, a promował Ewangelię, nauczanie papieża i biskupów. Przez szereg lat był redaktorem dziennika „Polak-Katolik”, tygodników: „Posiew”, „Anioł Stróż”, „Przegląd Katolicki” oraz miesięczników „Kółko Różańcowe” i „Głos Kapłański”.
Ojczyzna i praca dla niej były częstym tematem nauczania ks. Ignacego Kłopotowskiego. Był przekonany, że miłość do Ojczyzny jest powinnością każdego człowieka, wypływającą z czwartego przykazania Bożego. W myśl zasady: aby coś pokochać, trzeba najpierw to poznać – ks. Ignacy na kartach czasopism podawał historię Polski. Sięgał do legendy o Lechu, Czechu i Rusie, do historii Mieszka I i królów polskich, kolejno przechodząc aż do czasów jemu współczesnych.
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu papierowym
Idziemy nr 36 (674), 9 września 2018 r.
Artykuł w całości ukaże się na stronie po 22 września 2018 r.
Co? Gdzie? Kiedy?
