O ile losy dorosłych Polaków, którzy znaleźli się w łagrach w ZSRS, są w literaturze dość dobrze opisane, to co przeżywali więźniowie, będący wówczas dziećmi, nie jest już powszechnie znane, a dotychczasowe publikacje na ten temat były raczej skierowane do wąskiego grona specjalistów. Lukę tę w jakiejś części wypełnia Monika Odrobińska w swojej książce „Dzieci wygnane. Tułacze losy małych Polaków w czasie II wojny światowej”.
To wstrząsające świadectwa świadków, dziś już 80-95-latków, spisane przez autorkę, która od 15 lat jest dziennikarką tygodnika „Idziemy”, który to fakt szkoda że w książce pominięto. Bohaterowie książki, często pierwszy raz w życiu, dzielą się z autorką swoimi najtragiczniejszymi przeżyciami. Wspominają niezwykle ciężkie życie, pełne upokorzeń i zewnętrznego zniewolenia. Niemal w każdej chwili zagrożone śmiercią. Jak próbowali zdobyć pożywienie? Jak zastępowali rodzeństwu zmarłych rodziców? W jaki sposób radzili sobie mimo chorób, braku lekarstw, a przede wszystkim braku wolności?
Książkę otwiera opowieść Rafały Wróblewskej, która przeżyła Wielki Głód na Ukrainie, „operację polską” NKWD, kilkuletnia zsyłkę, wreszcie walkę o otwarte kościoły.
„Dzieci wygnane. Tułacze losy małych Polaków w czasie II wojny światowej”;
Monika Odrobińska;
Znak Horyzont
Kraków 2020;
str.368
Co? Gdzie? Kiedy?
