Producenci nadrabiają zaległości spowodowane zamknięciem kin. „Jak najdalej stąd” to kolejny polski film o dwuznacznym tytule. Został utrzymany w ponurym i depresyjnym klimacie. Tematyka tego utworu wydaje się ważna i na czasie. Chodzi o problemy związane z emigracją zarobkową Polaków. Dorastająca Ola mieszka z matką w prowincjonalnym miasteczku. Jej ojciec od kilkunastu lat pracuje w Irlandii. Niegdyś obiecywał odkładać pieniądze dla córki, ale obecnie nie daje znaku życia. Narastają problemy wychowawcze z dziewczyną w domu i w szkole. Nagle przychodzi wiadomość o śmierci ojca i Ola musi wyjechać do Irlandii w celu sprowadzenia ciała do kraju. Od tego momentu zaczyna się jakby inny film, bowiem Ola, po przybyciu do obcego kraju, poznaje nową rzeczywistość, pracujących w Irlandii Polaków i miejscowych urzędników. Przede wszystkim dowiaduje się prawdy o ojcu, który zginął w wypadku na budowie. Dziewczyna nie dostaje żadnego odszkodowania, ponieważ pracował na czarno. Okazuje się, że rzeczywistość w Irlandii, panująca tam biurokracja i bezduszność, niewiele się różni od obyczajów w Polsce. Energiczna Ola miota się między miejscowymi urzędnikami, pracującymi tam Polakami, znajomymi ojca i imigrantami z innych krajów.
Autorzy filmu starają się przede wszystkim ukazać problem ukrywania przez pracujących w krajach zachodnich Polaków, najczęściej niewykształconych, rzeczywistej ich sytuacji – częstej pracy na czarno w fatalnych warunkach, wykorzystywania przez pracodawców, zrywania więzi z rodzinami w kraju, przypadkowych związków itd. Reżyser filmu nie uniknął nagromadzenia zbyt wielu akcentów publicystycznych, przez co obraz czasami nabiera charakteru wykładu, a nie utworu artystycznego. Jednak być może film wypełnia lukę w ukazywaniu przez media prawdy o polskiej emigracji zarobkowej.
„Jak najdalej stąd”; Polska, Irlandia; 2020; reżyseria: Piotr Domalewski; obsada: Zofia Tafiej, Kinga Preis, Arkadiusz Jakubik i inni; dystrybucja: Forum Film Poland
Co? Gdzie? Kiedy?
