Z ulgi może skorzystać osoba niepełnosprawna, która jest podatnikiem, albo podatnik, na utrzymaniu którego pozostaje osoba niepełnosprawna. Jest to osoba, której roczne dochody nie przekraczają kwoty 9120 zł, będąca dla podatnika współmałżonkiem, dzieckiem własnym, dzieckiem przysposobionym, dzieckiem obcym przyjętym na wychowanie, pasierbem, rodzicem, rodzicem współmałżonka, rodzeństwem, ojczymem, macochą, zięciem lub synową.
Ustawa o podatku dochodowym wskazuje konkretnie, jakie wydatki podatnik może odliczyć. Jest to katalog zamknięty, więc nawet gdy podatnik poniósł inne koszty, nie może odliczyć ich od podatku. Część wydatków jest limitowana. Są to m.in. używanie samochodu osobowego na potrzeby związane z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne do wysokości 2280 złotych rocznie czy wydatki na leki pomiędzy różnicą 100 złotych a faktyczną kwotą w danym miesiącu.
Drugą grupę wydatków stanowią wydatki nielimitowane. Podatnik może zatem odliczyć je w kwocie faktycznie poniesionej. Są to m.in. opłacenie tłumacza języka migowego, wydatki na kolonie i obozy dla dzieci i młodzieży niepełnosprawnej oraz dzieci osób niepełnosprawnych, które nie ukończyły 25 lat, zakup wydawnictw i materiałów (pomocy) szkoleniowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności czy zakup i naprawa indywidualnego sprzętu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynikających z niepełnosprawności, z wyjątkiem sprzętu gospodarstwa domowego.
Wydatki poniesione na cele rehabilitacyjne oraz wydatki związane z ułatwianiem wykonywania czynności życiowych podatnik powinien udokumentować. Bowiem wysokość wydatków ustala się na podstawie dokumentów stwierdzających ich poniesienie. Może to być faktura, rachunek, dowód wpłaty na poczcie lub potwierdzenie przelewu bankowego, o ile wynika z nich, kto, kiedy, ile oraz za co zapłacił. Wyjątek stanowi np. używanie samochodu osobowego w związku z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Tych wydatków podatnik nie musi w ten sposób dokumentować. Jednak na żądanie organów podatkowych lub organów kontroli skarbowej podatnik ma obowiązek przedstawić dowody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia, w szczególności okazać dokument potwierdzający zlecenie i odbycie niezbędnych zabiegów leczniczo-rehabilitacyjnych.
Podatnik może uwzględnić w zeznaniu rocznym wydatki związane z ulgą rehabilitacyjną jednak pod warunkiem, że je poniósł oraz pod warunkiem, że nie zostały one zrefundowane, w jakiejkolwiek formie np. z PFRON czy zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych. Jeżeli natomiast podatnik uzyskał częściową refundację, to od podatku może odliczyć różnicę pomiędzy faktycznie poniesionymi wydatkami a kwotą sfinansowaną (dofinansowaną) lub zwróconą w jakiejkolwiek formie.
Wydatki w ramach ulgi rehabilitacyjnej odlicza się w roku podatkowym, w którym zostały poniesione, zatem nie można nieodliczonych w 2011 roku wydatków uwzględnić w zeznaniu podatkowym za 2012 rok.
 | Edyta Pisarczyk |
Co? Gdzie? Kiedy?
