Władysław Bełza, urodzony w 1847 r. w Warszawie, był piewcą polskości, działaczem na rzecz rodzimej kultury, literatem. Nim osiadł we Lwowie, przebywał w Krakowie, potem podróżował po Europie, a po powrocie do Polski zamieszkał w Poznaniu. Po otrzymaniu nakazu niezwłocznego opuszczenia granic państwa pruskiego, z powodu działalności narodowej, ostatecznie związał się ze Lwowem.
Bełza obracał się w kręgu wybitnych postaci tamtych czasów. We Lwowie zainicjował wraz z Józefem Kraszewskim powstanie Macierzy Polskiej, stowarzyszenia oświatowo-wydawniczego. Został zatrudniony w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich, gdzie m.in. odpowiadał za wydawanie podręczników szkolnych. O tym, jak ważną postacią był Bełza dla słynnego Zakładu, mówił Juliusz Kleiner: „Nierozerwalnie złączyła się z obrazem ówczesnego Ossolineum jego dostojna postać, jego twarz piękna, której zmarszczka pionowa, przedzielająca czoło, dodawała surowej powagi, nie mącąc pogody i spokoju”. W swojej twórczości literackiej Bełza szczególnie kierował się do młodego czytelnika. Z jego twórczości można by tu wymienić dzieła: „Zaklęte dzwony. Legenda z dziejów polskich” czy „Dawni królowie tej ziemi. Treść dziejów polskich dla dzieci”. Jednak dziś autor jest rozpoznawalny poprzez jeden tomik, a w zasadzie jego tytułowy wiersz – „Katechizm polskiego dziecka”.
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu drukowanym
Idziemy nr 45 (836), 07 listopada 2021 r.
całość artykułu zostanie opublikowana na stronie po 10 listopada 2021
Co? Gdzie? Kiedy?
