Od pierwszego „Salonu dziennikarskiego” minęło dwanaście lat. Do utworzenia audycji udało mi się przekonać najpierw red. Jacka Karnowskiego z portalu Wpolityce.pl i ks. Grzegorza Walkiewicza, ówczesnego dyrektora Radia Warszawa. Pomysł zaakceptował i na zaangażowanie weń podległych sobie mediów pobłogosławił ówczesny biskup warszawsko-praski abp Henryk Hoser SAC, który na własnej skórze doświadczył, co znaczy dyktatura relatywizmu w mediach. Ruszyliśmy bez specjalnych środków, w studiu Radia Warszawa na poddaszu kamienicy Floriańska 3.
Program powstał z konieczności, a jego sukces potwierdzał zasadę: potrzeba matką wynalazków. Pod rządami koalicji PO-PSL, mającej prezydenta, większość parlamentarną i rząd, dla konserwatywnych dziennikarzy nie było miejsca w mediach publicznych. O pluralizmie nie było mowy także w wielkich mediach komercyjnych – może z wyjątkiem Polsatu. Następowało zamilczanie na śmierć nie tylko publicystów i myślicieli – w większości katolickich – ale również bronionych przez nich wartości.
„Salon dziennikarski” w założeniach miał objaśniać rzeczywistość, ukazywać kulisy i drugie dno partyjnych rozgrywek, prezentować szersze spojrzenie na zmagania światopoglądowe i forsowaną w Europie rewolucję obyczajowo-moralną. Udział w nim był nobilitacją nawet dla wybitnych dziennikarzy. Obok stałych uczestników: braci Jacka i Michała Karnowskich jako prowadzących, Piotra Zaremby i piszącego te słowa częstymi gośćmi byli: Krzysztof Ziemiec, Łukasz Warzecha, Bronisław Wildstein, Agnieszka Romaszewska-Guzy, Piotr Semka, Wiktor Świetlik, Marek Pyza, Maciej Walaszczyk, Anita Gargas, Teresa Bochwic, Marek Markiewicz, Jan Pospieszalski i wielu innych. O możliwość transmitowania audycji poprosiło niebawem 15 lokalnych stacji radiowych w Polsce, jedna w Londynie, a potem również TV Republika.
Po wygranych przez PiS w 2015 r. wyborach i objęciu prezesury TVP przez Jacka Kurskiego niefortunnie (to moja ocena) zgodziliśmy się z Radiem Warszawa i portalem Wpolityce.pl na transmitowanie programu w TVP Info. Oznaczało to jednak wpisanie się w narrację, która stawała się coraz bardziej odległa od pierwotnych założeń programu. Z udziału w nim rezygnowało coraz więcej niezależnych publicystów, z transmisji rezygnowały kolejne rozgłośnie radiowe. Wobec niemożności korekty programu, jak również manipulacji polegającej na wycinaniu fragmentów moich wypowiedzi i wklejaniu ich poza kontekstem w innych programach, nie pozostało mi przed paru laty nic innego, jak tylko się z „Salonu dziennikarskiego” wycofać.
Rozpoczęta po 13 grudnia ub.r. czystka w mediach państwowych daje się porównać do tej po 13 grudnia 1981 r. Dla wielu rzetelnych i przyzwoitych dziennikarzy nie ma dziś miejsca. Przykładem takich może być znany z naszych łamów Krzysztof Ziemiec: za mało „swój” dla PiS i za bardzo „obcy” dla PO. Za jednych sumienie nie pozwoliło mu dawać swojej twarzy do głównego wydania „Wiadomości”, za drugich w neosienkiewiczowski sposób został wywalony na bruk z wilczym biletem. I znowu: potrzeba jest matką wynalazków. Powstaje w internecie coraz więcej kanałów tworzonych przez dziennikarzy, dla których nie ma miejsca w mainstreamowych mediach z prawa ani z lewa. A internet to przyszłość i medium młodych. Rozpoczęte w nim inicjatywy kiedyś zaowocują. Być może nigdy byśmy się na takowe nie zdobyli, gdyby nie wymuszona konieczność.
Ale czy nie inaczej było z pierwszymi wyznawcami Chrystusa, którzy być może nigdy nie ruszyliby z Ewangelią na cały świat, gdyby nie prześladowanie, które wszczęto przeciwko nim w ich Jerozolimie? Tak jest i dzisiaj. Opatrzność Boża zmusza nas do pójścia dalej. Mnie także. Zapraszam więc na mój skromny jeszcze kanał „Poza salonem – ks. Henryk Zieliński” na YouTubie. Podejmuję na nim wyłącznie tematy z punktu widzenia księdza najważniejsze.
Co? Gdzie? Kiedy?
