Nowoczesna bryła muzeum jest imponująca. Wyrosła w ważnym miejscu, dwieście metrów od budynku Poczty Polskiej w Gdańsku i trzy kilometry drogą wodną od Westerplatte. Muzeum II Wojny Światowej zaczęto budować w 2008 r., za czasów premiera Donalda Tuska i z jego inicjatywy. Zanim placówkę otwarto w marcu ubiegłego roku, narosło wokół niej wiele kontrowersji. Wystawę tworzył prof. Paweł Machcewicz, historyk z Warszawy, do kwietnia 2017 r. dyrektor muzeum, powołany za rządów PO. Aż do otwarcia placówki w tajemnicy utrzymywany był scenariusz ekspozycji. Jak się okazało, nie bez powodu.
Wszyscy tacy sami
– Ekspozycja realizowała scenariusz zjednania wszystkich ofiar i rozmycia odpowiedzialności za II wojnę światową. Konsekwentnie wycinała z historii rolę Kościoła katolickiego – mówi dr Karol Nawrocki, dyrektor placówki, powołany przez obecnego ministra kultury i dziedzictwa narodowego. – A nie można zgadzać się z takim prezentowaniem historii, ukrywaniem polskich bohaterów II wojny światowej i Sprawiedliwych wśród Narodów Świata czy braniem na siebie winy za Holokaust.
Komunistyczny terror przedstawiony jest jak zabawa: kolorowe plakaty, muzyka. Ukryte w głębi monitory pokazujące sowieckie zbrodnie może zobaczyć tylko ktoś spostrzegawczy. Podobnie przedstawiony jest pierwszy etap nazistowskiego terroru. A patriotyczne hasła o budowie Gdyni zostały zestawione z totalitarnymi hasłami Stalina, Mussoliniego i Hitlera. Z kolei brytyjskie plakaty wzywające do oszczędności i zaangażowania w walkę z Niemcami prezentowane są równolegle do propagandy hitlerowskiej. Nie ma winnych i ofiar. Wszyscy są jednacy.
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu papierowym
Idziemy nr 26 (664), 1 lipca 2018 r.
Artykuł w całości ukaże się na stronie po 11 lipca 2018 r.
Co? Gdzie? Kiedy?
