Działacze Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego chcą odwoływać się do tradycji i pięknych zasad, marzą o wprowadzaniu w życie szlachetnych ideałów, ale niestety coraz częściej są to tylko puste, nic nie znaczące słowa. W Londynie mieliśmy już skandale sędziowskie w szermierce oraz w boksie. Wszystkich przebili jednak badmintoniści z Chin, Korei Południowej i Indonezji, którzy szlachetne zasady mają, jak się zdaje, w głębokim poważaniu. Dlatego, w świetle jupiterów, zrobili sobie z olimpijskiej rywalizacji cyrk. Zostali szybko ukarani, ale wielki niesmak, a w zasadzie trudny do zniesienia smród, pozostał. Brzydki zapach pozostał także po występach i zachowaniu Agnieszki Radwańskiej. Żeby była jasność – ja nie odbieram naszej najlepszej tenisistce prawa do takiego, a nie innego traktowania startu na igrzyskach. Jeśli to dla niej „tylko” jeden z mniej ważnych startów w długim sezonie, to jej sprawa. Szkoda jedynie, że wcześniej nie mówiła o tym głośno, bo wtedy nikt nie proponowałby jej na przykład funkcji chorążego naszej reprezentacji. Na to wyróżnienie zasłużyło wielu polskich zawodników. I to takich, dla których igrzyska olimpijskie nie są jednym z kilku występów w roku.
Bardzo wysoko moje uczucia poszybowały po kapitalnych występach Adriana Zielińskiego i Tomasza Majewskiego. Silni mężczyźni z Polski zdobyli złote medale w stylu prawdziwych mistrzów. Ze spokojem i niemal z uśmiechem na ustach pokonali wszystkich rywali. Smuci to, że Zielińskiemu nieszczególnie pomagał Polski Związek Podnoszenia Ciężarów. Wyjątkową radością napawa zaś fakt, że w stołecznym metrze będziemy teraz mogli spotkać podwójnego mistrza olimpijskiego. Bo Majewski już zapowiedział, że kolejny wielki sukces nic nie zmieni. I na AWF będzie dojeżdżał tak jak do tej pory – metrem, z książką w ręku.
 | Mariusz Jankowski |
Co? Gdzie? Kiedy?
