Korzenie i skrzydła

Mit o potyczce między Anteuszem a Heraklesem jest jednym z najbardziej porywających w mitologii greckiej. Obaj bohaterowie, sławni z niezwykłej siły, byli jak giganci. Anteusz, potomek Neptuna i Gai, symbolizował potęgę morza i ziemi. Ich zacięty pojedynek osiągnął apogeum, gdy Herakles, nie mogąc zwyciężyć Anteusza mimo trzykrotnego powalenia go na ziemię, odkrył sekret jego siły. To sama Gaja, ziemia matka, za każdym razem przywracała witalność swojemu synowi. Dopiero gdy Herakles uniósł Anteusza, odłączając go od ożywczej siły ziemi, udało mu się pokonać rywala przez uduszenie.

Ta opowieść podkreśla wagę głębokiej więzi z naszym źródłem życia – z korzeniami, które nas definiują. Podobnie jak Anteusz czerpał siłę z ziemi, tak my znajdujemy odnowę, gdy wracamy do naszych początków. Odwiedziny w miejscach, z których pochodzimy, odnowienie starych znajomości czy pielęgnowanie tradycji – mogą być źródłem duchowej energii. W naszej przeszłości, wierzeniach i tradycjach leży siła, która pozwala nam nieustannie odnawiać nasze życie.

Podobnie każda wspólnota religijna, korzystając z mądrości przekazywanej przez pokolenia, odnajduje w niej swoje korzenie. To głębokie zrozumienie tradycji i nauk tworzy podstawę dla żywotności wiary. Nie mniej ważna jest więź między pokoleniami, która umożliwia rozwój wspólnoty przy jednoczesnym zachowaniu jej tożsamości. Młodzi, czerpiąc z mądrości starszych, a starsi, inspirując się energią młodych, tworzą dynamiczny, żywy organizm.

Aby jednak ta symbioza mogła funkcjonować, niezbędne jest zaufanie. To ono jednoczy wspólnotę, umożliwiając otwarte wyrażanie przekonań i dzielenie się nadziejami. W atmosferze wzajemnego szacunku i otwartości zaufanie rozkwita, tworząc trwałe podstawy dla zdrowej i prężnej wspólnoty. Korzystając z mądrości przeszłości i budując zaufanie między pokoleniami, wspólnoty nie tylko przetrwają, ale będą prosperować, przekazując swoje dziedzictwo przyszłym pokoleniom z odnowioną siłą i nadzieją.

Do naturalnych źródeł żywotności trzeba dodać najważniejsze: jedność ze Zmartwychwstałym. Pamiętajmy też o Jego nauce: „Beze Mnie nic nie możecie uczynić” (J 15, 5) oraz o Jego obietnicy: „Oto Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 20).