Kończy się Tydzień Miłosierdzia.
Ciepło myślę
o wszystkich wolontariuszach z naszego
Parafialnego Zespołu Caritas.
Ostatnie zbiórki i przekazane rzeczy chemiczne,
paczki spożywcze gastronomiczne,
mierzą w kilogramach,
w setkach kilogramów.
Ile przy tym przeniesionych ubrań.
Bardzo dużo osób
korzysta wciąż z tej ubraniowej oferty.
Tacy, którym życie się nie udało.
Jest wiele osób,
Które wyglądają bardzo skronie.
To nawet zaskakujące,
bo takich ludzi nie widać na ulicach Gocławia.
Umykają naszym oczom.
Ale są.
Jedna czwarta z nich 
to rodziny ukraińskie.
Nie wszyscy są bogaczami
z drogimi samochodami.
Bogu dziękuję za naszą Caritas.
Że nie jesteśmy obojętni wobec potrzebujących.

Św. Franciszek Salezy zalecał świeckim,
Aby trwali na modlitwie godzinę dziennie.
Godzina a potem praca.
Ksiądz powinien modlić sie więcej.
Wg Dz. Ap. podstawowym obowiązkiem księży
jest modlitwa i troska o Słowo Boże.
Mam jakąś łaskę od Boga
- może tak działa pomoc
+ Ojca Bronisława Mokrzyckiego -
że czasu modlitwy nie utraciłem przez moje życie kapłańskie.
Mnóstwo rzeczy mi się nie udało.
Zagubiłem.
Ale modlitwa
jest jakąś darmową łaską.
Chyba od czasu dorastania.
Jakaś wierność bez moich zasług.
Dlatego cieszy mnie nowa monstrancja do adoracji.
Ufundowały ja dzieci idące do Komunii
i ich rodzice.
Sponsorzy.
Ktoś wczoraj powiedział,
Że ta monstrancja jest Patrykowa.
Przypomina bowiem
charakterystyczny motyw dekoracji kościoła
- krzyż w aureoli.
Monstrancje wybierał ks. Andrzej.
Uważam, że przyłożył się do zadania.

Każdego dnia oprócz normalnych adoracji, różańców, Mszy i spowiedzi
mamy w Parafii 3-4 spotkania wspólnotowe w salkach.
Prace remontowe, stolarskie, konserwatorskie, sprzątające
trwają codziennie.
Są pracownicy.
Daje to sporą intensywność pracy.
Potrzeba w grupach obecności na spotkania księży.
Trzeba posprzątać po spotkaniach,
przypilnować zamykania drzwi, bram.
Porozmawiać z animatorami,
omówić, spotykać się na indywidualne spotkania.
Jest to ten rodzaj duszpasterstwa,
który nie przynosi dochodów
a dla księży jest wysiłkiem,
bo gdzie są żywi ludzie,
Tam są i kłopoty.

Czasem porównuje naszą parafią z innymi
Mój serdeczny kolega,
z parafii wiejskiej liczącej 4 000 ludzi
ma takie same dochody na tacę jak ja w 5 razy większej parafii,
nieco większe przychody na różne zbiórki.
A koszty i wymagania ludzi ma 3 razy mniejsze.
Może więc prowadzić prace remontowe
w dużo większym zakresie niż ja.
Ma więcej czasu na dopilnowanie ludzi.
A że chce mus się pracować, modlić
I troszczy się o parafian
jak o swoich najbliższych,
to ma piękne owoce duszpasterskie.
Skomentował ostatnio, że jak księża pracują,
to ludzie przyniosą pieniądze na utrzymanie kościoła
I przyjdą do spowiedzi.
Zrobiło mi się nieco smutno,
bo wychodzi,
że my nie pracujemy.
Myślę, że sprawdza się to tam,
gdzie ludzie identyfikują się z parafią.
U nas jest churching i przeprowadzki.
Związanie z parafią jest dużo mniejsze.

Parafia, z której pochodzę, Trawy,
liczy 450 parafian,
z których część mieszka w Warszawie,
a tylko na weekendy przyjeżdża.
Na co dzień jest 300 osób.
Jednak są w stanie utrzymać kościół i księdza
i chetnie sie modlą.
Bo to ich parafia,
Myślę jednak,
że ostatecznie nie chodzi o intensywność pracy księży,
czy troskę parafian o parafię.
Pierwsza jest łaska.
Pierwszy jest Bóg.
Pierwsza jest Eucharystia.
Drugie jest pójście za Jezusem.
Jak On zechce wyprowadzi nas z opałów
i da liczne uzdrowienia.
Bo uzdrowienia i wyzwolenia
są bazą i wiatrem ewangelizacji.

Zmartwychwstanie.
Jest rzeczywistością,
która jest
i na którą wciąż czekam.
Wielka Noc jest światłem i nocą.
Światło jest w Eucharystii.
Noc, paschalne poniżenie,
kenozę, w drodze za Jezusem
tworzą mi kłopoty somatyczne,
wysiłek pokonywania słabości intelektualno-pamięciowej
i psychicznych niedomagań,
biedy duszpasterskie,
trudności materialne.
Nie chcę ich opisywać,
bo życie wewnętrzne powinno być zachowane w dyskrecji,
chyba że Kościół nakaże coś innego.

Mierzę się z rzeczywistością
nieefektywności swoich wysiłków
pracy,
także duszpasterskiej -
„na darmo i na nic”.
Cieszę się,
jak koledzy księża opowiadają,
jak w ich parafiach
o różnego rodzaju powodzeniach:
duszpasterskich, materialnych,
międzyludzkich, duchowych.
Chciałbym i ja tego doświadczać.
Na razie jestem głównie ćwiczony.
Może serce Pana Jezusa
dzieli się ze mną właśnie swoją największą troską
I największą biedą?
Bo to Jego miłość jest,
jak mówił św. Franciszek,
jak mówiła święta Tereska od Dzieciątka Jezus
- za mało kochana”.
Nie czuję się odrzucony przez Boga.
Czuję się kochany.
Jak ta syrofenicjanka,
mówi o szczeniakach,
co dostają okruchy ze stołu dzieci.
Może na tym świecie
tak ma być.

Jak nie pochwalić Boga?
To była niezapomniana
piękna pogada podczas świąt Paschalnych roku 2024.
Miło było przy stolikach spędzić cały dzień,
rozmawiać z ludźmi.
Święciliśmy pokarmy na zmianę z klerykiem.
Dla mnie jest to okazja spotkania z parafianami.
Także tymi nie chodzącymi do kościoła.
Charakterystyczne jest to,
że niepraktykujący nie wrzucają przeważnie
nic do koszyków z ofiarami.
Przysłowie mówi, „jak wiara, taka ofiara”.
Bo ofiarować można
Ofiara, jak sama nazwa wskazuje,
jest ofiarowaniem czegoś.
A to jest już gest religijny.
Dla mnie i tak miło było,
że ci parafianie są,
że mają jakikolwiek kontakt z wiarą.
To mój obowiązek szukać ich w Wielką Sobotę.
Inni księża w parafii wtedy modlą się,
Przygotowują liturgię, ćwiczą ze służbą liturgiczną
albo spowiadają.
Każda rodzina i święconka to zestaw wrażeń.
Co koszyk, to historia.
Np. przychodzi sam pan
i wyciąga z reklamówki
święconkę, która mu się rozsypała.
Najpierw talerzyk, obrane jako,
kawałek kiełbaski,
na koniec piętka bułki.
Widać, że to samotnie mieszkający mężczyzna.
Przygotował święconkę, jak umiał.
Ale przygotował.
To wzruszające.
A ile było dziadków z wnukami.
Pełnych rodzin.
Przepiękny widok

Ciemne Jutrznie
Objawienie Boga Najświętszego
poprzez Mękę i Paschę Chrystusa
adorujemy w Wielki Piątek i Sobotę
poprzez Ciemne Jutrznie.
Gromadzą one głównie ludzi ze wspólnot,
obeznane z odmawianiem modlitwy brewiarzowej.
Neokatechumenat, Odnowa, Oaza ma wtedy możliwość
połączenia się ze swoją parafią we wspólnej modlitwie.
Tak uczy Kościół,
że Liturgia podczas Triduum Sacrum
powinna być znakiem jedności.
Pan Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy
tak gorąco modlił się,
Aby byli jedno.
Nie powinno być więc liturgii różnych grup.
Chyba, że wyjątkowo, na zasadzie rekolekcyjnej.
Dlatego te wspólne ciemne jutrznie
są dla mnie powodem do radości.
 

Udało się przez poprawę organizacji adoracji krzyża
skrócić ją o 33 minuty.
Wszystko dokonało się bez pośpiechu i napięcia.
Była to nie tylko zasługa służby liturgicznej,
ale też naszych parafian,
którzy cierpliwie czekali w ławkach na swoją kolej.
Prawdziwe doświadczenie Boga
zachowuje w sobie
owo uszanowanie dla drugiego człowieka.
Nie było wypychania innych z kolejki,
nie było przeciskania się.
Każdy był w adoracji krzyża ważny:
Jezus i człowiek adorujący Go.