Polonia żyje

Polonia Warszawa jest jak Polska: nie zginie, póki my żyjemy. I jak Polska musi się zmagać z niezależnymi od siebie przeciwnościami losu. Przez lata PRL przeżywała tę samą degradację społeczną co wszyscy Polacy, którzy pozostali sobą. Polonia żyła, ale jej los był zupełnie obojętny tym, którzy decydowali o sporcie. Podniosła się po odzyskaniu niepodległości: zdobyła mistrzostwo i wicemistrzostwo Polski, Puchar Ligi, była w półfinale Pucharu Polski, wzieła udział w europejskich rozgrywkach. Wygrywała z Dinamem Bukareszt, Vasasem Budapeszt, FC Kobenhavn. Dzięki prezydentowi Warszawy, śp. prof. Lechowi Kaczyńskiemu, zmodernizowała i upiększyła stadion na Konwiktorskiej.

W ostatnich latach, wbrew dobrej pozycji w lidze, Polonia doświadczyła przemożnej władzy pieniądza. Nie rynku, ale szybkiego, roszczeniowego pieniądza domagającego się natychmiastowych sukcesów. Przez nieodpowiedzialność ostatniego właściciela Polonia z szóstego miejsca w Polsce została przeniesiona do IV ligi, czyli piątej klasy rozgrywkowej. Odpowiedzią znowu była wielka mobilizacja społeczna kibiców, którzy kochają Polonię Warszawa. W ostatnią niedzielę sierpnia po raz pierwszy zagrała u siebie w IV lidze, ale frekwencja, oprawa, doping – wszystko było na poziomie ekstraklasy.

My, Polacy, nie zawsze potrafimy się cieszyć tym, co mamy. To nasza oczywista wada narodowa. Podobnie jak brak konsekwencji w walce o rozwój, o przyszłość wolną od wczorajszych nieszczęść. Ale mamy rzecz rzadko w porównywalnym stopniu występującą w innych kulturach: potrafimy mobilizować się i walczyć w obliczu klęsk. Mobilizacja polonijnej Warszawy to jeszcze jeden tego dowód.

Franklin Foer w swej książce „Jak futbol wyjaśnia świat, czyli o nieprawdopodobnej teorii globalizacji” wykazał, jak precyzyjnym barometrem współczesnej kultury i polityki jest piłka nożna. Miał rację wielki Franz Beckenbauer: futbol to naprawdę rzecz najważniejsza wśród rzeczy mniej ważnych.

Marek Jurek Idziemy nr 36 (417), 8 września 2013 r.