Wierzę w cuda

Od tragedii dzieliły ją dosłownie milimetry: 28-letnia Brazylijka, którą mąż przypadkowo postrzelił harpunem w głowę, może mówić o wielkim szczęściu. Stalowy hak przeszedł przez szczękę i dotarł do kręgosłupa. Grot uszkodził zęby kobiety, podniebienie i utkwił w okolicy pierwszego kręgu. Nie naruszył kluczowych organów. Rosa była dosłownie o włos od tragedii. Przeszła już operację i lekarze ufają, że wszystko skończy się dobrze.

 A to nie jedyny tak ekstremalny przypadek w Brazylii. Miesiąc temu harpun wbił się w oko 31-letniego mężczyzny i dotarł do mózgu. Wydaje się nieprawdopodobne, ale tu też wszystko miało szczęśliwy finał. Nie tylko tam. W Polsce 25-latek z okolic miasta Łapy na Podlasiu naprawiał samochód. Wokół miał porozkładane narzędzia. Pechowy poślizg. Śrubokręt krzyżowy centralnie wbija się w czoło nad oczami. Dopiero w lusterku mężczyzna widzi, co się stało. I… znów wszystko zakończyło się dobrze. Mężczyzna żyje i pracuje. Wszystkie urazy czaszkowo-mózgowe niosą za sobą ryzyko uszkodzenia mózgu, w związku z tym operacje są bardzo skomplikowane. Wymagające koronkowej chirurgii i wielkiego doświadczenia lekarza.

A jak opisać to, co stało się w Bangladeszu? Tam nikt już nie liczył na cud, a ten jednak się wydarzył. Pod gruzami zawalonej 17 dni temu fabryki odzieżowej ratownicy odnaleźli żywą kobietę. Gmach, liczący przed katastrofą dziewięć kondygnacji, niemal w jednej chwili złożył się jak domek z kart. Pod gruzami zginęło ponad tysiąc osób. Ale jej się udało! Kobieta utknęła pomiędzy drewnianymi i betonowymi elementami konstrukcji budynku. Machała ręką. „Żyję, uratujcie mnie” – mówiła do ratowników. Przypadki odnalezienia żywej osoby po tak długim czasie zdarzają się, ale bardzo rzadko. A znalezienie kogoś żywego po 17 dniach to rzeczywiście cud, przyznają ratownicy.

Ale może nie taki znów wielki? Bo Evans Monsignac z haitańskiego Port Au Prince czekał na ratunek 28 dni. Aż 63 dni spędziła pod gruzami swojego domu w Pakistanie w 2005 r. Naksza Bibi. Oboje mieli szczęście – dostęp do powietrza, wody i jedzenia. Bez tego przeżyć się nie da, choć jak mówią ratownicy, ważne jest jeszcze coś.

Żeby człowiek miał szanse przeżycia w ekstremalnych warunkach, musi mieć nadzieję na uratowanie. A może prościej – musi mieć chęć i wolę życia. I może znać jeszcze jego sens, mimo że szanse na odnalezienie żywych ludzi z każdym dniem maleją. To zatem cud czy przypadek?

W ubiegłą niedzielę papież Franciszek kanonizował 800 męczenników z włoskiego Otranto, ofiary tureckiej rzezi z 1480 r. Ich ciała leżały niepogrzebane przez rok, dopóki chrześcijanie nie odbili miasta. Już w 1717 r. papież Klemens XII zatwierdził ich „trwający od niepamiętnych czasów” kult. Kiedy w roku 1979 zachorowała na raka siostra Francesca, klaryska, i przewieziona została do szpitala w Genui, jej współsiostry położyły przy łóżku relikwie jednego z męczenników z Otranto. Siostry i sama chora nie ustawały w modlitwie. Zakonnica wyzdrowiała w 1982 r., potem żyła jeszcze 30 lat. Teraz, dzień po kanonizacji męczenników, odezwał się prowadzący ją lekarz, prof. Salvatore Toma.

Zakwestionował cud, jakim miało być jej uzdrowienie. Uważa, że chorej pomogła długa i nowatorska terapia. Jednak siostrze dawano pół roku życia, żyła znacznie dłużej. Zakonnice z jej zgromadzenia zapewniają, że pomogły stojące przy łóżku relikwie. A może pomogło jedno i drugie?

Nie bez powodu mówi się od wieków, że to wiara czyni cuda! A my jesteśmy tylko narzędziami w rękach Boga!