Anioły ludzi miast

Na jednym z praskich osiedli, ukrytym pośród wielu innych bloków, mieszkają zakonnice. Od 1991 r., przy ul. Targowej w Warszawie, w taki niepozorny sposób żyją siostry ze Zgromadzenia Córek Maryi Niepokalanej. Niepokalanki są obecne wśród świeckich, nie noszą habitów i pracują, niekoniecznie w instytucjach kościelnych.

„Bądźcie aniołami opiekuńczymi ludzi miast” – w tym jednym zdaniu, skierowanym do pięciu młodych kobiet, które stanowiły grupę założycielską, bł. Honorat Koźmiński zawarł cel i zadanie, dla którego powołał Zgromadzenie Córek Maryi Niepokalanej. Niepokalanki są jednym z blisko trzydziestu bezhabitowych zakonów utworzonych w czasach carskich. Powstały, aby nie budząc podejrzeń zaborców, subtelnie przenikać do swoich środowisk i tam mówić o Bogu.

Historia ich obecności w Warszawie sięga 1892 r. Przybyły tu po założeniu zgromadzenia w Zakroczymiu. W 1922 r. objęły swoją opieką zakład dla dzieci po poległych wojskowych, a w latach 1925–1942 prowadziły dział gospodarczy szkoły i bursy przy gimnazjum męskim na ul. Śniadeckich 17.

NIEPOKALANKI NA PRADZE

W 1936 r. ks. Jan Poskrobko, proboszcz parafii św. Floriana, zaprosił je do współpracy. Niepokalanki zajęły się działem gospodarczym na plebanii. W domu parafialnym urządziły pracownię kroju i szycia dla dziewcząt, przyjmowały również zamówienia hafciarskie. Oprócz tego prowadziły w tym miejscu przedszkole. Ponadto w latach 1945–1949 objęły opieką świetlicę dla dzieci, a w okresie powojennym włączały się w katechizację najmłodszych.

Kolejnym ważnym etapem obecności niepokalanek na terenie parafii była posługa w kaplicy Matki Bożej Częstochowskiej, wybudowanej w 1980 r. Siostry prały bieliznę kapliczną, dbały o szaty liturgiczne oraz czystość tego miejsca. Dodatkowo zajmowały się Akcją Katolicką, angażowały w przygotowanie liturgii oraz były animatorkami formującej się tu młodzieży. W 1990 r. Niepokalanki opuściły mieszkanie w domu parafialnym.

Obecnie Zgromadzenie Córek Maryi Niepokalanej liczy trzy wspólnoty na terenie Warszawy. Do tej praskiej należą siostry Bożena, Agnieszka i Małgorzata. Będąc osobami konsekrowanymi, żyją pośród innych ludzi. Zarabiają na swoje utrzymanie, są zaangażowane w relacje ze znajomymi czy rodziną, możemy je minąć na ulicy i nawet nie wiedzieć, że właśnie spotkaliśmy zakonnicę. Każda z nich zawodowo zajmuje się czym innym – s. Bożena jest nauczycielką religii w jednym z warszawskich liceów, s. Małgorzata pracuje w biurze rachunkowym, a s. Agnieszka – w pallotyńskiej kancelarii.

– Sąsiedzi wiedzą, że tu mieszkamy, choć nie do końca wiedzą, czym się zajmujemy. W ich świadomości bardziej funkcjonujemy jako jakaś wspólnota, „pobożne panie” niż zakonnice – opowiada s. Agnieszka. – Czasem ktoś z nami porozmawia w windzie, rzadziej poprosi o jakąś pomoc. Kiedyś jedna sąsiadka pytała, czy nie mamy tutaj pielęgniarki, która mogłaby się zająć jej mężem, bo myślała, że zajmujemy się chorymi. Niektórzy proszą o modlitwę – za dzieci, wnuki, za zmarłą mamę – dodaje s. Bożena.

APOSTOŁKI MARYJNEGO ZAWIERZENIA

Jak wygląda życie duchowe sióstr niemalże w centrum tętniącej życiem stolicy? Niepokalanki, żyjąc duchem ewangelicznego ukrycia, realizują w pełni istotne elementy życia zakonnego, czyli śluby czystości, ubóstwa i posłuszeństwa.

Swój dzień rozpoczynają od wspólnego odmówienia Jutrzni, porannej medytacji oraz Eucharystii. Po modlitwach każda z nich udaje się do swoich obowiązków. Wspólnie przygotowują posiłki, na przestrzeni całego dnia modlą się także liturgią godzin. Z racji imienin lub świąt patronalnych spotykają się z niepokalankami pozostałych warszawskich wspólnot.

Niedziela jest dla nich dniem odpoczynku od pracy zawodowej oraz czasem głębszego spotkania z Bogiem. Tego dnia niepokalanki długo adorują Najświętszy Sakrament lub idą na drugą Mszę świętą w intencji wynagradzającej za tych, którzy na Eucharystie nie chodzą. Czasami siostry są proszone, żeby w niedziele pojechać gdzieś i głosić Słowo Boże w ramach apostolstwa w Warszawie oraz poza nią.

Jedną z niedziel w miesiącu przeżywają jako dzień skupienia. Służy on wyciszeniu, modlitwie i pogłębieniu życia duchowego. Nie korzystają wtedy z mediów społecznościowych i starają się jak najpełniej trwać przy Bogu.

– Dzień skupienia przeżywamy w milczeniu, także wtedy, kiedy spożywamy posiłki, to spożywamy je w milczeniu. Staramy się, żeby dzień wcześniej była konferencja. Zapraszamy do nas kapłana, który głosi nam konferencję, której treści mogą posłużyć do rozważania na następny dzień – wylicza s. Agnieszka.

Obecnie sióstr ze Zgromadzenia Córek Maryi Niepokalanej jest około stu. Poza Polską mają one swoje wspólnoty na Białorusi, na Litwie i w Czadzie.