Komentarze do czytań - wtorek, III Tydzień Wielkiego Postu

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Teresa Pieczyńska

Pierwsze czytanie: Dn 3, 25. 34-43

Bohater dzisiejszego czytania, który modli się do Boga Najwyższego, prezentuje postawę pokory, uniżenia i bezgranicznego zaufania. Tekst, który pierwotnie miał za zadanie umacniać wiarę Izraelitów, sławić heroiczną walkę o zachowanie wiary, dzisiaj jest dla nas wskazówką i nauką, jak zwracać się do Pana Boga i jaką postawę przyjmować, oczekując Jego pomocy. Autor dodaje otuchy wszystkim, którzy cierpią wskutek prześladowań religijnych. Zachęca do dochowania wierności Bogu, bo On i tylko On trzyma los ludzi w swoich rękach. Od Niego zależy życie każdego człowieka.
We współczesnym świecie nasza wiara często jest wystawiana na wszelkiego rodzaju próby. Chrześcijanin wierzy w Bożą opiekę i pomoc. Wiara i zaufanie względem Boga Stwórcy jest podstawą każdej modlitwy, zanoszonej do Niego. Wierzymy, że Pan wysłuchuje pokornych próśb, ocala dochowujących Mu wierności. Czy ci młodzi Izraelici, przebywający na wygnaniu, dający odważne świadectwo wiary, czy my, współcześni uczniowie Jezusa Chrystusa, wszyscy byliśmy i jesteśmy powołani do trwania w wierze i do jej obrony. Współcześnie przyjmujemy problemy i trudy życia w świetle nauczania Chrystusa i Jego męczeńskiej śmierci na krzyżu. Jesteśmy wzywani do uczestnictwa w cierpieniu Bożego Syna, a ten, kto wytrwa, będzie zbawiony.

Psalm responsoryjny: Ps 25, 4-5. 6. 7bc.8-9

Tej błagalnej modlitwie towarzyszy nieustanne przeświadczenie, że Pan Bóg jest łaskawy i miłosierny, że nie pozostawi bez pomocy nikogo, kto przyzywa Jego opieki i wsparcia. Chociaż utwór zaliczany jest do lamentacji, to wiara i nadzieja są widoczne w każdym jego wersie. Pokora, żal za popełnione grzechy i wiara w miłosierdzie Boże charakteryzują autora psalmu i uczą, że jest to właściwa postawa, jaką powinien przyjąć każdy, kto obraził Stwórcę, ale mimo to oczekuje Jego przebaczenia.Psalmy 42 i 43 zaliczane do grupy utworów lamentacyjnych, są wyrazem cierpienia odczuwanego z powodu krzywd wyrządzanych przez innych ludzi. Jakże często moglibyśmy podpisać się pod nimi i ich słowami zwracać się do Pana Boga o pomoc. Bo przecież, w tej cierpliwie zanoszonej modlitwie, w tych słowach skargi, jest wyczuwalna wiara w Bożą opiekę i wsparcie. Wierzymy, że kiedyś nastąpi kres przykrych doświadczeń, a wołanie o pomoc zastąpi radosna modlitwa dziękczynna.

Ewangelia: Mt 18, 21-35

Trudno wyobrazić sobie świat, w którym nie znano by przebaczenia, w którym odpłacano by złem za zło, tłumacząc to najprościej jako sprawiedliwość za wyrządzane krzywdy. Dokąd byśmy doszli w naszym rozwoju cywilizacyjnym, gdybyśmy odmawiali sobie i innym przebaczenia?
Apostoł Piotr, zadając Nauczycielowi pytanie, wymienia liczbę „siedem”, symbolizującą doskonałość. Ale odpowiedź Pana jest całkowitym zaskoczeniem. Nie tylko „siedem razy”, ale „aż siedemdziesiąt siedem razy”. Doskonałość zostaje po wielekroć powiększona. Boże miłosierdzie okazuje się nieograniczonym darem Boga dla człowieka, przekraczającym wszelkie normy. Ale też człowiek swoją zdolność do okazania miłosierdzia powinien starać się rozwijać.
Boże przebaczenie, którego osobiście doświadczamy w sakramencie Pokuty i Pojednania, niezwykła lekkość serca, z jaką wstajemy od konfesjonału i uczucie, którego nie da się z niczym porównać… Oto Jezus Chrystus wybacza mój grzech. Wybacza i wzywa do wybaczania innym wszelkich krzywd i ran, jakich od nich doznaliśmy. Jeśli tego nie zrobimy, nie posuniemy się o krok w naszym rozwoju duchowym, a poczucie krzywdy, jakie w sobie będziemy pielęgnować, będzie nas niszczyć od środka, aż doprowadzi do całkowitego zamknięcia się na drugiego człowieka. Jeśli Pan Bóg wybacza grzech, darowuje winy i jeśli my sami oczekujemy od Niego wybaczenia naszych grzechów i potknięć, to kim jesteśmy, żeby nie postępować tak samo względem naszych bliźnich?