W trakcie jednego tygodnia prezydent Donald Trump odbył dwa szczyty, pierwszy NATO w Brukseli i drugi z Władimirem Putinem w Helsinkach. Pierwszy szczyt to było spotkanie z sojusznikami. Drugi z przywódcą, który od ponad dekady nie tylko podważa pierwszoplanową rolę USA w świecie słowami i czynami, zagarnia część terytorium sąsiada tylko dlatego, że nastąpiła tam zmiana rządu, i zbrojnie popiera dyktatora, którego Ameryka najchętniej posłałaby na szubienicę – ale, ogólnie mówiąc, bruździ jak tylko może. Niemniej, przebieg obu szczytów wyglądał tak, jakby sprawy miały się dokładnie odwrotnie.
Nie tylko gesty
Ten rozwój sytuacji spowodował burzę polityczną w USA. Zdecydowana większość nie tylko polityków, ale i komentatorów, zarówno z prawej jak i z lewej strony, demokratów i republikanów, okrzyknęła zachowanie prezydenta w Helsinkach – w najlepszym przypadku – niegodnym przywódcy tego wielkiego kraju. Były i ostrzejsze oskarżenia, wręcz o zdradę.
Zaiste, widok przywódcy wolnego świata uśmiechniętego, stojącego na podium obok, elegancko użyjmy starego rosyjskiego określenia, samodzierżcy, musi wprawiać w zakłopotanie. Co więcej, temuż samodzierżcy prawi się komplementy, przyjmuje się od niego pamiątkowy prezent i ochoczo ściska się jego prawicę. Pomimo rozlicznych pytań skierowanych przez dziennikarzy do Donalda Trumpa, w ani jednym przypadku nie wypowiedział on krytycznego słowa pod adresem swego rozmówcy i jego polityki. Zdaniem amerykańskiego prezydenta, Władimir Putin nie jest nieprzyjacielem, ale rywalem. – Dobrym rywalem – zaznaczył Trump i dodał, że ten termin powinien być rozumiany jako komplement. W jednej chwili rosyjski przywódca z pariasa polityki międzynarodowej przedzierzgnął się w szanowanego męża stanu.
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu papierowym
Idziemy nr 30 (668), 29 lipca 2018 r.
Artykuł w całości ukaże się na stronie po 8 sierpnia 2018 r.
Co? Gdzie? Kiedy?
