O. Józef Augustyn wyjaśnia, dlaczego we wspólnotach kapłańskich nie powinno być miejsca dla aktywnych homoseksualistów.
Fot. arch. idziemy.plPomimo tych wszystkich zasad wiemy, że jakiś procent kapłanów ma skłonności homoseksualne i stara się je realizować. Jak duży może być to procent?
Trudno na to pytanie odpowiedzieć. Badania socjologiczne prowadzone w tym temacie wśród księży z reguły bywają mało wiarygodne. Mówienie zaś, że trzydzieści, a nawet pięćdziesiąt procent księży posiada skłonności homoseksualne jest niepoważne. Z pewną dozą prawdopodobieństwa można powiedzieć, że jest to taki sam procent, jak w całym społeczeństwie. Ale musimy być świadomi, że nawet pojedyncze osoby w diecezji czy w zakonie, gdy żyją podwójnym życiem, jest to prawdziwa katastrofa, nie tyle wizerunkowa, ale moralna. Wielu wiernych nie jest w stanie strawić informacji o skandalach homoseksualnych księży. Wobec tego zgorszeni odchodzą z Kościoła.
Homoseksualizm i związane z tym przekraczanie moralnych reguł, przy jednoczesnym głoszeniu Słowa Bożego i udzielaniu sakramentów, powoduje chyba katastrofalne skutki dla psychiki i życia duchowego danego kapłana?
Podwójne życie prowadzone latami jest destrukcyjne dla sumienia, prowadzi też do głębokich zaburzeń emocjonalnych i psychicznych. Cynizm, perwersja są stałym elementem zachowania osób, które zniszczyły swoje sumienie. Trudno nam uwierzyć nieraz w to, co opowiadają osoby skrzywdzone seksualnie przez duchownych. Aktywni zakamuflowani homoseksualiści w środowisku kapłańskim czy zakonnym to prawdziwa katastrofa. Sieją nieraz spustoszenie, którego nie da się opisać. Tu leży źródło skandali, których jesteśmy świadkami. Prowokują oni kolegów księży czy kleryków, zwykle młodszych i słabszych psychicznie. Sprawdzają granice ich odporności moralnej, niekiedy w oparach alkoholu. Bywa to trauma i szok dla osób, które doświadczają takiej próby, także wtedy, gdy zachowują się asertywnie. Skalę zgorszenia, jakie sieją, i krzywd, jakie wyrządzają, trudno jest oddać w słowach. Bywa to niekiedy prawdziwa zbrodnia moralna. Sieją spustoszenie we własnych duszach, a nieraz w duszach współbraci.
Przełożeni, którzy dopuszczają do święceń kapłańskich aktywnych homoseksualistów lub tolerują choćby pojedyncze przypadki takich zachowań, są współwinni wspomnianych krzywd, deprawacji i zgorszenia. „Instrukcja” wydana za pontyfikatu Benedykta XVI jednoznacznie stwierdza, że we wspólnotach kapłańskich nie ma miejsca dla aktywnych homoseksualistów.
Homoseksualiści w naturalny sposób są ze sobą solidarni, a nierzadko tworzą rodzaj lobby, które daje im ochronę, zabiega o ich interesy, zdobywa wpływy, staje się ścieżką kariery. Czy znane Ojcu fakty potwierdzają tę tezę odnośnie do sytuacji w Kościele?
Można domniemywać, że istnieją kręgi homoseksualnych księży, które się znają i wzajemnie popierają. Ale to wszystko dokonuje się w ukryciu, gdzieś „w podziemiu”. Takich zjawisk nie da się jednak tak naprawdę ukryć. Zabezpieczają się, ale jedna „przypadkowa” sytuacja, jak ta ostatnia w Dąbrowie Górniczej, powoduje, że o sprawie dowiaduje się „cały świat”. Dosłownie. Ale robienie z lobby homoseksualnego księży wielkiego „tematu kościelnego”, opisywanie go ostrym językiem politycznym jest niepotrzebne, by nie powiedzieć – szkodliwe. W ten sposób robimy im reklamę, straszymy samych siebie i ludzi. Za naszymi gniewnymi emocjami kryje się nieraz nasz lęk. „Nie bójcie się ich” – mówi Jezus.
CZYTAJ RÓWNIEŻ: "Nie" dla aktywnych homoseksualistów wśród kapłanów cz.1
Trzeba więc mówić nie tyle o tym, „co oni robią”, ale o tym, „co my robimy”, gdy stajemy się świadkami demoralizacji we wspólnocie kapłańskiej. Musimy temu przeciwdziałać, zawiadamiać przełożonych itp. Nie jest to walka z ludźmi, ale ewangeliczna troska o przejrzyste świadectwo wiary ludzi Kościoła. Powtórzę to, co mówiłem przed laty: „Jeżeli lobby homoseksualne istnieje i ma coś do powiedzenia w jakichkolwiek strukturach kościelnych, to dlatego, że im ustępujemy, schodzimy z drogi. […] Gdy toleruje się jedną taką sytuację, ona staje się «normą» dla całego środowiska: «Tak też można». To bardzo zły sygnał” (wywiad dla KAI z 25 III 2012).
A jak powinni reagować wyżsi przełożeni, gdy odkrywają istnienie takiej nieformalnej struktury w powierzonej sobie wspólnocie kościelnej bądź w diecezji?
Trzeba mieć świadomość, że problem odnosi się do wąskiego grona ludzi, które jednak czasem może mieć dostęp do ważnych stanowisk, funkcji i środków. Właśnie dlatego ich zachowania i postawy bywają tak aroganckie i destrukcyjne dla Kościoła. Wystarczy przywołać kilka nazwisk z najwyższych gremiów kościelnych na świecie i w Polsce, aby się o tym przekonać. Rany zadane Kościołowi przez księży homoseksualistów są nieraz bardzo głębokie.
To, czego potrzeba, to stawanie z prorocką odwagą, wiarą i wymagającą miłością kapłańską twarzą w twarz, wobec każdego księdza homoseksualisty. Należy dawać mu świadectwo, napominać z mocą w porę i nie w porę, zgodnie z proponowaną przez Jezusa „correctio fraterna”, ale równocześnie pozbawiać ich władzy i ważnych funkcji. Nie wolno stosować wobec nich ich metod, jakimi oni sami często się posługują: manipulacji, szantażu, podstępu, przekupstwa, przemocy. Winny być wyciągane konsekwencje wobec nich, ale nie może dokonywać się to w klimacie wrogości, gniewu, chęci zemsty.
Powróćmy do skandalu w Dąbrowie Górniczej. Trudno uwierzyć, że był to jakiś odosobniony incydent, a raczej można domniemywać, że „takie spotkania” były obyczajem tolerowanym przez innych księży, którzy musieli o tym wiedzieć, a nawet przez ich przełożonych ze strony diecezji. Co Ojciec o tym sądzi?
Pan ma rację. Trudno uwierzyć, że były to pojedyncze przypadkowe zachowania. Trzeba być jednak ostrożnym w deklarowaniu, kto wiedział o sprawie, a kto o niej nie wiedział. Sianie podejrzliwości, niesprawiedliwe oskarżanie nie leczy ran, ale je rozdziera. Współbracia i przełożeni, którzy wiedzieli, są współwinni grzechu.
W diecezji sosnowieckiej mamy pewien ciąg traumatycznych, tragicznych skandali od zamknięcia na tle homoseksualnym seminarium sosnowieckiego w 2013 r. i połączenia go z seminarium częstochowskim, aż po niedawną, skandaliczną „imprezę na plebanii” w Dąbrowie Górniczej.
A na dodatek, jakby samej imprezy „Organizatorowi” było za mało, po tygodniach ukrywania się i milczenia, „organizator” tej imprezy złożył publiczne „wyznanie”, brzmiące: „Odbieram to [nagłaśnianie skandalu] jako ewidentne uderzenie w Kościół, a w tym w duchowieństwo i wiernych, by poniżyć jego pozycję, zadania i misję”. Widzimy, że człowiek, który swoim zachowaniem zranił wielu, przyjmuje rolę ofiary. Zepsucie moralne trwające latami powoduje u pewnych osób utratę zdolności racjonalnego osądu i myślenia.
Skandale z udziałem księży to wyzwanie dla przełożonych i braci kapłanów. Możemy je dźwigać jedynie z Jezusem, który „był przebity za nasze grzechy, zdruzgotany za nasze winy. Spadła Nań chłosta zbawienna dla nas, a w Jego ranach jest nasze zdrowie” (Iz 53,5). Jeżeli sam Jezus nie otworzy im oczu na bezprawie, które czynią, jeżeli nie uznają grzechu, nie nawrócą się, sami ich nie zmienimy. W takiej sytuacji „Kościół hierarchiczny, Matka Nasza” (św. Ignacy Loyola) ma obowiązek i wypracowane normy, by bronić Ludu Bożego przed wilkami w owczej skórze. Przestrzegamy niekiedy wiernych mocnymi słowami przed ideologią gender i innymi wypaczeniami ludzkiej miłości, ale jesteśmy niewiarygodni, kiedy sami tolerujemy grzechy w tej materii we własnej wspólnocie (por. 2Kor 6,3).
Skandal, o którym mowa, przekroczył daleko granice jednej diecezji i oddziałuje destrukcyjnie na cały Kościół w Polsce. Wielu wiernych i kapłanów w swoich komentarzach medialnych wyraża życzenie i prośbę, aby odpowiedzialni za Kościół w Polsce zabrali głos. Jedno jest pewne, że sprawy tej nie można wyciszyć zmową milczenia, lecz trzeba dać wiernym i księżom zdecydowany sygnał przez zastosowanie istniejących norm kanonicznych. Pozostawienie takich skandali bez pociągnięcia winnych do odpowiedzialności to relatywizacja zła.