Pierwszą sprawą jest to, co robimy ze swoim życiem. To bardzo ważne. Określone sytuacje nie zmuszają nas przecież do zachowania się wbrew sumieniu, i nasze życie to pokazuje. Czujemy się też odpowiedzialni za przestrzeń na zewnątrz nas. Takie akcje społeczne, jak np. Fundacji Pro, to okazja do zrobienia czegoś dla wszystkich. Sytuacja z moim synem mnie obudziła. Prawda o tym, czym jest aborcja, docierała do mnie stopniowo. Bo ja z moim dzieckiem żyłam. Widziałam, jak ono się rozwija. I wtedy dotarła do mnie świadomość, że cały mały świat, który ono ma w tej chwili, przestałby istnieć. Nie byłoby laurki na Dzień Matki, wspólnego układania klocków, wyjścia razem do zoo. Właśnie dlatego straszna jest ta ustawa. To boli, że ktoś uważa, że to wszystko, co prezentuje mój syn, powinno się eliminować. To znaczy, że całe człowieczeństwo, które jest w tym dziecku, jest mniej ważne niż to, że ono ma wadę genetyczną?
Dopóki jest furtka w postaci
możliwości abortowania chorego dziecka,
nie ma świadomości,
że należy tworzyć dla niego odpowiednie warunki
Jest Pani pełnomocnikiem komitetu inicjatywy ustawodawczej dążącego do zmiany ustawy. Trwa zbieranie podpisów pod projektem. Ile ich jest w tej chwili?
Minimalny próg jest znacznie przekroczony, ale nie zliczyliśmy jeszcze wszystkich głosów. Mamy nadzieję, że będzie wielokrotność stu tysięcy. Chcemy pokazać, że jest nas dużo.
Co musiałoby się zmienić w Polsce, by można było powiedzieć, że chore dzieci są godnie traktowane?
Dopóki jest furtka w postaci możliwości abortowania chorego dziecka, nie ma świadomości, że należy tworzyć dla niego odpowiednie warunki. Bo propozycja rozwiązania tego problemu jest taka: zlikwidujmy dziecko! Zobaczcie, jak im jest ciężko. I rzeczywiście bywa ciężko. Wtedy mówi się: aborcja jest potrzebna. To nie tak! Potrzebna jest pomoc rodzinie.
Czym jest dla Pani wyzwanie życia z dzieckiem naznaczonym niepełnosprawnością?
Mam doświadczenie pracy w korporacji, gdzie często szuka się pracowników. Jednym z ważnych wymagań jest to, żeby pracownik był elastyczny. A kiedy przychodzi do wychowywania dziecka nie takiego, jak się spodziewaliśmy, to się mówi, że miało być zupełnie inaczej. Bycie rodzicem jest związane z koniecznością bycia elastycznym. Na czym polega otwartość na życie, o której się mówi w Kościele? To się strasznie spłyca. Mówi się tylko, że jak się pocznie dziecko, to trzeba je urodzić. A potem jest cała ścieżka, którą z dzieckiem trzeba przejść, i to jest właśnie otwartość na życie. Na to, że to życie jest takie, jakie jest, a nie takie, jak sobie założyłam, że będzie. Dziecko to nie jest produkt. Nie można go sobie wybrać i ukształtować dowolnie. Poza tym dziecko może się stać niepełnosprawne w każdym momencie. Jeździłam z synem na turnusy rehabilitacyjne. Najcięższe przypadki, jakie widziałam, to były dzieci z urazami okołoporodowymi. W Holandii już stwierdzono, że jeśli się urodzi takie dziecko, to można dokonać eutanazji. Na szczęście w Polsce jeszcze tak nie jest, ale wkrótce może być. A jednak są ludzie, którzy mają dzieci ciężko chore z jakiegoś powodu, ale ich nie zabijają. W tych dzieciach rozpoznana jest godność życia ludzkiego. Pozostaje tylko kryterium wieku, bo jak ktoś ma 20 tygodni życia płodowego, to można jeszcze go zabić – a niby dlaczego?
Kaja Godek – absolwentka Wydziału Anglistyki Uniwersytetu Warszawskiego, mama 5-letniego Wojtka z zespołem Downa i 6-miesięcznej Róży, zaangażowana w działalność Fundacji Pro – Prawo do życia, Pełnomocnik Komitetu Inicjatywy Ustawodawczej „Stop aborcji”.
 | rozmawiała Joanna Piekarska |
Co? Gdzie? Kiedy?
