Indie: zakaz handlowania kobiecym ciałem

Od 2002 r., kiedy surogactwo zostało prawnie zaakceptowane, Indie stały się głównym celem turystyki prokreacyjnej. Dziesięć lat później ONZ oszacowała, że roczny przychód z wynajmowania łona kobiety wynosił 400 mln dolarów, gdzie na świat przychodziło w ten sposób 25 tys. dzieci rocznie. Nowe prawo uderza przede wszystkim w ponad 3 tys. prywatnych klinik, których działalność staje się teraz nielegalna.

Dalej jednak pozostaje nierozwiązany problem moralny i antropologiczny, ze względu do dopuszczone wyjątki. Prawo pozwala na „macierzyństwo zastępcze” pod warunkiem, że jest ono nieodpłatne, między osobami z tej samej rodziny. Surogatką musi więc być siostra, kuzynka lub ciocia jednej z osób starających się o dziecko. Wyjątek przewidziany jest tylko dla par narodowości indyjskiej, ze stwierdzoną bezpłodnością, będących małżeństwem przez co najmniej pięć lat.

Sytuację komentuje mecenas Francesco Cavallo zajmujący się obroną praw człowieka:

Z pewnością zdumiewający jest fakt, że od kraju jakim są Indie, gdzie nie ma takiej tradycji jurydycznej jak np. w Europie, dostajemy lekcję tego typu. Jest to potwierdzenie, że tzw. wynajmowanie macicy to w rzeczywistości handel kobiecym ciałem, handel niegodziwy – wyjaśnia Cavallo. – Tego typu kontrakty są z pewnością nieważne. Każde zarządzenie tego rodzaju powinno być niedopuszczalne. Indie prawdopodobnie dochodzą do całkowitego zakazu surogactwa jako pierwsze ponieważ były krajem najbardziej znękanym tym procederem w tym sensie, że wyzysk koncernów międzynarodowych trudniących się surogactwem koncentrował się na Indiach, gdzie najłatwiej było znaleźć młode kobiety, które podjęłyby się takiej praktyki z powodów ekonomicznych.