Nowy humanizm

Każdy z was, młodzi przyjaciele,
znajduje też w życiu jakieś swoje „Westerplatte”.
Jakiś wymiar zadań, które musi podjąć i wypełnić.
(…) Wreszcie – jakiś porządek prawd i wartości,
które trzeba „utrzymać” i „obronić”.

Jan Paweł II

Sprostać wyzwaniom klimatycznym: więcej rozwoju! Taką tezę głosi amerykański ekolog Michael Shellenberger. Podkreśla, że „ochrona przyrody wymaga obejścia mieszaniny ekstremizmu klimatycznego, antykapitalizmu i antyhumanizmu, które leżą u podstaw dominującego dyskursu”. Technologia i postęp pozwoliły człowiekowi stać się bardziej przyjaznym dla środowiska. Z historycznego punktu widzenia obserwujemy stałe przechodzenie na czystsze i wydajniejsze źródła energii. Gaz zastąpił węgiel, a węgiel zastąpił spalanie drewna, źródła silnie zanieczyszczającego środowisko, nadal wykorzystywanego w wielu biednych regionach.

Demonizacja plastiku to kolejna z bitew prowadzonych przez apokaliptyków, którzy przemilczają, że jego stosowanie uratowało różne gatunki, na przykład żółwie, które wcześniej były masowo wykorzystywane do produkcji różnych przedmiotów. Nie wspominając już o dużej części odpadów, które obywatele bogatszych krajów sortują z wojskową dyscypliną, a następnie wysyłają do Malezji, Chin, Indonezji czy Indii, by gromadzić je na wysypiskach pod gołym niebem. Kolejny mit: to, co naturalne, jest nieuchronnie korzystniejsze, zdrowsze itd. Produkty sztuczne są w swoim pochodzeniu również naturalne i często najlepszym sposobem uniknięcia eksploatacji przyrody jest właśnie promowanie stosowania jej substytutów.

W obliczu apokaliptycznej religii ekologizmu, sekularystycznej i przeciwnej koncepcji judeochrześcijańskiej, warto promować nowy humanizm, który nie potępia, ale potwierdza wkład człowieka w ochronę środowiska. „Opisy stworzenia w Księdze Rodzaju zawierają w swoim symbolicznym i narratywnym języku głęboką naukę na temat ludzkiego istnienia i jego rzeczywistości historycznej. Sugerują one, że ludzka egzystencja opiera się na trzech podstawowych relacjach ściśle ze sobą związanych: na relacji z Bogiem, z innymi ludźmi i z ziemią. Według Biblii te trzy istotne relacje uległy zerwaniu nie tylko zewnętrznie, ale również w nas samych. Tym zerwaniem jest grzech. Harmonia między Stwórcą, ludzkością a całym stworzeniem została zniszczona, ponieważ człowiek usiłował zająć miejsce Boga, odmawiając uznania siebie za ograniczone stworzenie. Fakt ten wypaczył także naturę przykazania, by «panować» nad ziemią oraz «uprawiać ją i doglądać jej» (por. Rdz 2, 15). W rezultacie pierwotnie harmonijna relacja między człowiekiem a naturą przerodziła się w konflikt” (Laudato si, nr 66).