Wirus poprawności politycznej

Święte niewiasty „oddaliły się od grobu, z bojaźnią i wielką radością, i biegły oznajmić to Jego uczniom”. Przekaz Mateusza (Mt 28,8) łączy bojaźń z radością – a emocje te prowadzą do pośpiechu. Marek mówi o „zdumieniu i strachu” (por. 16,8), nie wspomina o radości. Łukasz (24,41) pisze: „Lecz gdy oni z radości jeszcze nie wierzyli i pełni byli zdumienia, rzekł do nich: »Macie tu coś do jedzenia?«”. O radości wspomina jeszcze w ostatnim zdaniu swej Ewangelii: „Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jerozolimy, gdzie stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga” (Łk 24,52-53).

Czwarta Ewangelia łączy radość z pozdrowieniem Jezusa, który „rzekł do nich: »Pokój wam!«. A to powiedziawszy, pokazał im ręce i bok. Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana” (J 20,20). Słowa błogosławieństwa Urbi et orbi proszą o ten dar: Gaudium cum pace, emendationem Vita, spatium verae poenitentiae, gratiam et consolationem Sancti Spiritus, perseverantiam in bonis operibus, tribuat nobis Omnipotens et Misericors Deus – Radością i pokojem, poprawą życia, czasem prawdziwej skruchy, łaską i pocieszeniem Ducha Świętego, wytrwałością w dobrych uczynkach niech nas obdarzy Wszechmogący i Miłosierny Pan.

Zmartwychwstały daje nam nowe życie. Chrystus nie powrócił dokładnie do tego, co było przed męką. Każda Wielkanoc jest nie tylko obdarowaniem radością i pokojem, ale również wezwaniem do zmiany – czasem prawdziwej skruchy. A co powinno zmienić się po koronawirusie? Warto sporządzić listę absurdów naszych czasów. Tylko dla przykładu:

• demokracja w szponach opinii publicznej, którą się zręcznie manipuluje;
• zanik odpowiedzialności władzy za podejmowane przez decyzje;
• nauka na pasku grantów, medialnego PR i polityki;
• świat oparty na konsumpcji: produkować wciąż nowe rzeczy, mimo że starych można dalej używać.

Dla człowieka wierzącego najważniejsza zmiana to korekta fundamentów własnego życia. Zmartwychwstanie jest źródłem zbawiennej nadziei. „Zbawienie nie jest jedynie zwyczajnym wydarzeniem. Odkupienie zostało nam ofiarowane w tym sensie, że została nam dana nadzieja niezawodna, mocą, której możemy stawić czoło naszej teraźniejszości: teraźniejszość, nawet uciążliwą, można przeżywać i akceptować, jeśli ma jakiś cel i jeśli tego celu możemy być pewni, jeśli jest to cel tak wielki, że usprawiedliwia trud drogi” (Benedykt XVI, Spes salvi nr 1).