Ileż to razy tłumaczyłem kibicom, jak dotrzeć w okolice Stadionu Narodowego. I byłem dumny, bo wszyscy ci ludzie byli uśmiechnięci, zadowoleni, radośni. Przyjechali do nieznanego im kraju, który wbrew niektórym zapowiedziom nie okazał się miejscem leżącym w głębokiej tajdze. Widziałem na ich twarzach zaskoczenie, ale też ciekawość, jakiej często nam brakuje. Ciekawość innych ludzi, otoczenia. Czekali na emocje sportowe, ale wielu szukało też doznań pozapiłkarskich. Poznawali nasze miasta, dziwili się naszym zwyczajom, tym dobrym, ale i tym złym. To był też czas wyjątkowy dla większości Polaków. W moim prywatnym otoczeniu dużo osób czuło się w pewien sposób wyróżnionych, tak po prostu dumnych. Okazało się bowiem, że Polak potrafi. E tam: potrafi. Jeśli chodzi o gościnność, to wręcz można nas często stawiać za wzór.
Po zakończeniu turnieju nie brakowało głosów, że święto się skończyło i tyle. Nic nam nie zostało poza opustoszałymi stadionami, za które będziemy musieli słono płacić. Ich utrzymanie to wielka trudność i wyzwanie. Nie przeczę. Ale o tym, że zostało nam coś jeszcze, przekonałem się w październiku, przy okazji wyjazdu do Dublina. Razem z kolegami spotkałem miejscowych kibiców przed meczem Irlandia-Niemcy. Gdy zorientowali się, skąd przyjechaliśmy, wystarczyła chwila i już nas otoczyli ze śpiewem na ustach. Jakim? „Polska, biało-czerwoniiiiiiii!!!” – huknęło aż miło. Oni mają w głowach nasz kraj i już kilka miesięcy temu zapowiedzieli powrót nad Wisłę. Na wakacje. A wszystko dzięki dobrym wspomnieniom po Euro 2012.
 | Mariusz Jankowski |
Co? Gdzie? Kiedy?
