Komentarze do czytań - 1 czerwca 2019

komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Teresa Kołodziej

Pierwsze czytanie: Dz 18, 23-28

            Dzieje Apostolskie opisują wiele wydarzeń związanych z głoszeniem Dobrej Nowiny przez świadków życia Jezusa oraz ich uczniów. Każdy z tych opisów może być cenną wskazówką dla współczesnych ewangelizatorów, czyli dla nas wszystkich ochrzczonych. W dzisiejszym fragmencie możemy obserwować współpracę, jaka miała miejsce w tej działalności. Pryscyllę i Akwilę Paweł poznał w Koryncie. Przez pewien czas mieszkał i pracował razem z nimi przy wyrobie namiotów. Opuszczając Korynt, zabrał ich ze sobą w dalszą drogę, a następnie pozostawił w Efezie. Uznał, że mogą głosić naukę Jezusa samodzielnie. Zaufał im, a oni tego zaufania nie zawiedli. W Efezie spotkali Apollosa, z którym postąpili podobnie, jak Paweł postąpił z nimi. Wsparli go swoją wiedzą, doświadczeniem i pomogli mu podjąć dalszą działalność. Obdarzyli zaufaniem tak jak Paweł zaufał wcześniej im. Warto zwrócić uwagę, że tych pierwszych ewangelizatorów cechowała postawa współpracy, braku rywalizacji, zaufania oraz nie przywiązywania się do efektów swojej działalności. Po przygotowaniu uczniów, z pewnością jeszcze nie doskonałym, Paweł oczekuje od nich samodzielności, a sam wyrusza w dalszą drogę. Po pewnym czasie odwiedza założone przez siebie wspólnoty, aby umacniać w wierze wszystkich uczniów.

            Niech te postawy będą światłem na drodze naszej działalności ewangelizacyjnej.

Psalm responsoryjny: Ps 47 (46), 2-3. 8-9. 10

            Psalm zaprasza nas do wielbienia Boga całym sobą. Uświadomienie sobie wielkości Boga porusza nas całych. Gdy obserwujemy małe dziecko, które cieszy się z czegoś, widzimy, że ono poruszone jest do głębi tą radością. Klaszcze w dłonie i wydaje radosne okrzyki, choć nikt go tego nie uczył. Gdy stajemy w obecności Króla całej ziemi, bądźmy jak dzieci, cieszmy się tą Obecnością. Do radości zaproszone są wszystkie narody, każdy z nas, nikt nie jest wyłączony.

Ewangelia: J 16, 23b-28

            Często zakończeniem modlitwy prośby jest wyrażenie: „Przez Chrystusa, Pana naszego”. Tak bardzo nam ono spowszedniało, że może już nie do końca świadomie je wypowiadamy.  Usłyszane dzisiaj w Ewangelii świętego Jana słowa Pana Jezusa, skierowane do apostołów, wyjaśniają znaczenie tego wyrażenia. Pan Jezus zachęca swoich uczniów, aby prosili Ojca w Jego imię i zapewnia: „proście, a otrzymacie”. Nie chodzi tu jednak o kumoterstwo. Uczniowie przez miłość i wiarę w Boże synostwo Jezusa wchodzą w bezpośrednią relację miłości z Ojcem. Jezus jest jedynym Pośrednikiem. Syn Boży stał się człowiekiem, aby objawić nam Ojca. Pragnie, abyśmy uwierzyli, że Ojciec nas kocha. Jeśli stajemy się uczniami Jezusa, jeśli jest On naszym jedynym Panem i Zbawicielem, to zapewnienie „proście a otrzymacie, aby radość wasza była pełna”, skierowane jest również do nas.