komentarze Bractwa Słowa Bożego, autor: Teresa Kuleczko
Pierwsze czytanie: Dz 15, 22-31
Dzisiejszy fragment stanowi kontynuację tekstu odczytanego wczoraj. Zwieńczeniem Soboru Jerozolimskiego staje się wybór delegatów oraz przesłanie przez nich listu do chrześcijan pogańskiego pochodzenia z Antiochii, Syrii i Cylicji. List zawiera dekret uchwalony jednomyślnie. Widzimy, że Kościół nie jest demokracją. Podejmowane w Kościele decyzje powinny być takie, aby wszyscy potrafili w nich odnaleźć samych siebie. Przyjęty dekret zwalniał chrześcijan od zachowywania Prawa Mojżeszowego i obrzezania, a zalecał powstrzymanie się od spożywania niektórych pokarmów, aby nie gorszyć innych. To zalecenie nosi nazwę klauzul Jakubowych.
Nie wystarczy słowo pisane, ponieważ tekst można interpretować w różny sposób. Potrzebni są jeszcze ci, którzy wyjaśnią tekst natchniony, którzy pokażą, co w praktyce życia oznacza Ewangelia. Wiarygodność osiąga się poprzez służbę, poprzez poświęcenie życia dla imienia Jezusa.
Zebrani na Soborze Jerozolimskim mieli świadomość, że ostateczna decyzja nie była ich prywatną decyzją, ale została podjęta pod natchnieniem Ducha Świętego. Od samego początku Kościół doświadczał obecności Parakleta.
A jak jest w moim życiu? Czy do moich codziennych wyborów zapraszam Ducha Świętego?
Psalm responsoryjny: Ps 57, 8.10.11-12
Psalm jest modlitwą udręczonego człowieka, który od prośby i skargi przechodzi do pogodnej nadziei i dziękczynienia pełnego radości. Psalmista umocniony doświadczeniem porażki nieprzyjaciół, śpiewa pieśń pochwalną na cześć Pana. Wysławia Bożą łaskawość i wierność. Obie te cechy Pana swoją obecnością wypełniają niebiosa i są jak światło, które świeci pośród mroków prób i prześladowań. Rozważany psalm w tradycji chrześcijańskiej stał się pieśnią światła i radości paschalnej, oddalającą strach przed śmiercią i ukazującą wiernym horyzont chwały niebieskiej. W obliczu Boga, który objawia swą chwałę w dziejach zbawienia, najważniejsza jest pieśń adoracji, chwały i błogosławieństwa.
Czy taka postawa jest również obecna w mojej codziennej modlitwie?
Ewangelia: J 15, 12-17
Jezus ponownie mówi, że On pierwszy nas umiłował. Ze swojej miłości czyni wzorzec miłości wzajemnej dla nas, Jego uczniów. Chrystus objawia też coś, o czym dotąd jeszcze nie mówił: „Nikt nie ma większej miłości od tej, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich”. Można w tych słowach dostrzec aluzję do ofiary krzyża, ale także i do Eucharystii.
Czy jesteśmy przyjaciółmi Jezusa? W przyjaźń jest zaangażowana wola człowieka, nie zaś same doznania i uczucia. Jezus bardzo świadomie wybiera swoich przyjaciół, z poczuciem odpowiedzialności za ich dobro, za dobro wspólne. Jego wybór poprzedza nasze wybory i poszukiwania. Chrystus pragnie, abyśmy przynosili owoc. W sformułowaniu: „aby owoc wasz trwał” przyrzeka wieczną trwałość Kościoła, opartą na Jego w nim obecności. Trwając w miłości Tego, który Jest, będziemy, jako Kościół trwać do końca świata.
Co? Gdzie? Kiedy?
