Zwrot ku Chrystusowi
Ta prosta myśl prorocka objaśniająca, na czym polega nasze nawrócenie do Boga („Rozdzierajcie jednak wasze serca, a nie szaty” – Jl 2,12-13), rozwinięta jest w Ewangelii o dalszy krok. Jest nim nawrócenie do Chrystusa.
Na pierwszy rzut oka Pan Jezus kontynuuje nauczanie Joela o wewnętrznym nawróceniu do Boga: „Jezus powiedział do swoich uczniów: Strzeżcie się, żebyście uczynków pobożnych nie wykonywali przed ludźmi po to, aby was widzieli; inaczej nie będziecie mieli nagrody u Ojca waszego, który jest w niebie. Kiedy więc dajesz jałmużnę, nie trąb przed sobą, jak obłudnicy czynią w synagogach i na ulicach, aby ich ludzie chwalili. Zaprawdę, powiadam wam: ci otrzymali już swoją nagrodę” (Mt 6,1-6.16-18). Jezus podkreśla, że tym, co decyduje o autentyczności wszelkich gestów religijnych, jest prawdziwość relacji z Bogiem. Dlatego właśnie demaskuje religijną hipokryzję jako zachowanie, które promuje zewnętrzność, przyjmując postawy, które zabiegają o poklask i uznanie. Prawdziwy uczeń nie służy samemu sobie ani jakiejś „publiczności”, lecz swojemu Panu.
Jezus podkreśla, że tym,
co decyduje o autentyczności
wszelkich gestów religijnych,
jest prawdziwość relacji z Bogiem
W drugiej mowie św. Piotra spisanej w Dziejach Apostolskich idziemy jednak jeszcze krok dalej: „Pokutujcie więc i nawróćcie się, aby grzechy wasze zostały zgładzone, aby nadeszły od Pana dni ochłody, aby też posłał wam zapowiedzianego Mesjasza, Jezusa, którego niebo musi zatrzymać aż do czasu odnowienia wszystkich rzeczy, co od wieków przepowiedział Bóg przez usta swoich świętych proroków. [...] Dla was w pierwszym rzędzie wskrzesił Bóg Sługę swego i posłał Go, aby błogosławił każdemu z was w odwracaniu się od grzechów” (Dz 3,19-21.26). Tutaj Chrystus przedstawiony jest już jako Ten, który pomaga nam w nawróceniu.
Opisując początki chrześcijaństwa w Antiochii Syryjskiej, autor Dziejów Apostolskich pisze wyraźnie o nawróceniu się ludzi do Chrystusa: „Oni to po przybyciu do Antiochii przemawiali też do Greków i opowiadali Dobrą Nowinę o Panu Jezusie. A ręka Pańska była z nimi, bo wielka liczba uwierzyła i nawróciła się do Pana. Wieść o tym doszła do uszu Kościoła w Jerozolimie. Wysłano do Antiochii Barnabę. Gdy on przybył i zobaczył działanie łaski Bożej, ucieszył się i zachęcał wszystkich, aby całym sercem wytrwali przy Panu; był bowiem człowiekiem dobrym i pełnym Ducha Świętego i wiary. Pozyskano wtedy wielką liczbę [wiernych] dla Pana. [...] W Antiochii też po raz pierwszy nazwano uczniów chrześcijanami” (Dz 11,20-24.26; por. Dz 9,32-35). W tym tekście można jeszcze mieć wątpliwości: czy mowa w nim o Bogu, czy też o Chrystusie.
Tego rodzaju wątpliwości nie ma już w Pierwszym Liście św. Piotra. Tutaj Piotr – napominając niewolników – zwraca się do nich ze słowami: „Błądziliście bowiem jak owce, ale teraz nawróciliście się do Pasterza i Stróża dusz waszych” (1 Pt 2,25). A zatem istnieje także coś takiego jak nawrócenie się do Chrystusa.
Sens nawrócenia
Na czym polega nawrócenie do Chrystusa, wyjaśnił w elokwentny sposób papież Benedykt XVI: „Nawrócić się znaczy zmienić kierunkowskazy, drogi życia: ale nie przez nieznaczną poprawę, lecz przez prawdziwą i właściwą zmianę kierunku marszu. Nawrócenie się to pójście pod prąd, gdzie »prądem« jest powierzchowny, niekonsekwentny i złudny styl życia, który często nas pociąga, dominuje nad nami i czyni nas niewolnikami zła lub co najmniej więźniami moralnej przeciętności. Nawrócenie natomiast ma na celu ukazanie wysokiej miary życia chrześcijańskiego, zawierza nas żywej i uosobionej Ewangelii, którą jest Jezus Chrystus. To Jego osoba jest ostatecznym celem i głębokim sensem nawrócenia, to On jest drogą, którą wszyscy mamy podążać w życiu, pozwalając, by oświeciło nas Jego światło i wspierała Jego siła, która porusza nasze kroki. W ten sposób nawrócenie ukazuje swoje najwspanialsze i fascynujące oblicze: nie jest zwykłą decyzją moralną, która koryguje nasze życie, lecz oznacza wybór wiary, który wciąga nas całkowicie w intymną wspólnotę z żywą i konkretną osobą Jezusa” (Katecheza podczas audiencji ogólnej, 17 lutego 2010).
Proces ten nie dotyczy wyłącznie jednostki, ale również wspólnoty. Wymiar wspólnotowy jest podstawowym elementem wiary i życia chrześcijańskiego. Każdy z nas winien być świadomy, że drogę pokuty podejmuje się nie w pojedynkę, ale razem z wieloma braćmi i siostrami, w Kościele. Chrystus przyszedł, „by rozproszone dzieci Boże zgromadzić w jedno” (Łk 11,52). Nasze wspólne przeżywanie Wielkiego Postu w coraz bardziej intensywnej jedności Kościoła jest cennym znakiem dla tych, którzy są dalecy od wiary lub obojętni wobec niej.
A zatem: „Zbudź się, o śpiący, i powstań z martwych, a zajaśnieje ci Chrystus” (Ef 5,14)
 |
abp Stanisław Gądecki |
Co? Gdzie? Kiedy?
