Sposób na modlitwę

Dobra modlitwa to jaka?

Dobra modlitwa szuka woli Bożej w każdej sytuacji. Jej wyrazem biblijnym są słowa Niepokalanej Dziewicy: „Niech mi się stanie według słowa Twego” (Łk 1,38). Praktyczną konsekwencją tych słów jest stwierdzenie św. Teresy, które przytacza Katechizm: „Modlitwa jest dla mnie wzniesieniem serca, prostym spojrzeniem ku Niebu, okrzykiem wdzięczności i miłości zarówno w cierpieniu, jak i radości” (KKK 2558). Ponadto czytamy w Liście do Hebrajczyków, że „bez wiary nie można podobać się Bogu” (Heb 11,6). Oznacza to, że im większa wiara, tym lepsza modlitwa. Dlatego też trzeba każdego dnia – za przykładem Apostołów – modlić się o silną wiarę (por. Łk 17,5). Do wiary dochodzi nadzieja i miłość, bo bez nadziei nie mielibyśmy ufności, że niebo jest osiągalne. Natomiast bez miłości do Boga i bliźniego nasze modlitwy i czyny nie byłyby motywowane chęcią upodobnienia się do Chrystusa. Święty Ambroży mówi, że prosząc o łaskę powinniśmy umieć być hojnymi dla innych. Tego zaś trzeba się uczyć od dzieciństwa i dlatego też rodzice mają być pierwszymi nauczycielami modlitwy przez własny przykład w tej dziedzinie.

Oprócz tego, w celu pogłębienia modlitwy należy częściej przebywać na cichej adoracji Najświętszego Sakramentu. Niestety, dzisiaj możemy się spotkać ze zjawiskiem tzw. „spotkań uwielbienia”, bazujących na błędnym przekonaniu, że na adoracji trzeba gadać, śpiewać i nawet tańczyć. Podobnie jest przed Mszami Świętymi poprzedzonymi tzw. „zawiązaniem wspólnoty”, podczas którego jest hałas muzyczny zamiast milczenia i skupienia. Jest to żałosny regres w stronę pogaństwa (por. Mt 6,7-8). Dzisiaj potrzeba nam – jak to podkreśla kard. Robert Sarah – ponownego odkrycia mocy Boga w modlitewnej ciszy i milczeniu.

Co oznacza stwierdzenie, że całe nasze życie powinno być modlitwą?

Czytamy w Katechizmie, że „modlitwa powinna ożywiać nas w każdej chwili” (KKK, 2697). Oznacza to, że wszystko, co czynimy, powinno być darem złożonym Bogu. Tym bardziej powinniśmy szukać czasu na modlitwę osobistą, bo nasze życie może się stać modlitwą tylko wtedy, gdy poświęcamy czas na modlitwę słowną oraz myślną.

Na ile może być skuteczna modlitwa przez wstawiennictwo świętych? Co robić, by nie traktować świętych jak złotej rybki spełniającej życzenia?

Z woli Chrystusa, modlitwa przez wstawiennictwo świętych jest bardzo skuteczna. Tak jak za życia zwracamy się do innych z prośbą – np. o modlitwę (por. 1 Tm 2,1), tak też ci, którzy za życia byli bardzo blisko Boga z racji swojej świętości, nadal będą nam pomagać w przedstawianiu naszych próśb przed Bogiem. Chrystus w słowach o Łazarzu i bogaczu ukazuje nam człowieka zwracającego się z konkretną prośbą, co ciekawe – nie do Boga, lecz do zmarłego wiele wieków wcześniej Abrahama (por. Łk 16,19-31). Abraham co prawda nie odpowiada pozytywnie na prośbę do niego skierowaną, ale tylko dlatego, że zna wolę Bożą. Skoro święci nie czynią niczego wbrew Bożej woli, nigdy nie staną się złotą rybką.

Poza tym ci, którzy zarzucają nam, że modlitwa do świętych jest zlekceważeniem Pana Jezusa, powinni konsekwentnie zakazać swoim dzieciom zwracania się do rodziców z jakąkolwiek prośbą, bo przecież jedynym pośrednikiem ludzi jest Pan Jezus, a nie mama lub tata. Jak widzimy, taki sposób myślenia prowadzi do absurdu! Bóg w czwartym przykazaniu mówi: Czcij ojca swego i matkę swoją. Oddanie czci ojcu lub matce nie jest zlekceważeniem Pana Boga. Na tej samej zasadzie oddajemy cześć świętym – nie dlatego, że są zastępują Pana Boga, lecz dlatego, że to Bóg ich nam daje, aby nam pomóc. Wieszając obrazy świętych w kościele lub w domu, nie okazujemy braku szacunku dla Pana Boga – wręcz przeciwnie, oddajemy Mu chwałę za to, że daje nam tak wspaniałych świadków wiary, którzy są bliżej Pana Boga niż my. Dobrze więc przywoływać żywoty świętych i modlić się do nich, aby kiedyś znaleźć się z nimi w niebie (por. Ap 8,2-5).

Jeszcze do niedawna pracował Ksiądz w Kaliszu, teraz jest rekolekcjonistą i kierownikiem duchowym w pokamedulskim Centrum Areopagu Nowej Ewangelizacji na Wigrach. Dokąd nas Ksiądz zaprasza i po co?

W Polsce możemy dziękować Panu Bogu za to, że wiele osób pragnie umocnić się duchowo za przyczyną rekolekcji przeżywanych w różnych ośrodkach rekolekcyjnych. Z tej racji mamy w naszej ojczyźnie liczne domy rekolekcyjne, gdzie pogłębienie przyjaźni z Panem Bogiem może nastąpić w skupieniu i modlitwie. Pokamedulskie Centrum Areopagu Nowej Ewangelizacji na Wigrach wpisuje się w tę rzeczywistość. Specyfika tego ośrodka tkwi w tym, że został wybrany przez św. Jana Pawła II jako miejsce wypoczynku i modlitwy w czasie pobytu na Suwalszczyźnie w czerwcu 1999 r. Dlatego też rekolekcje w pokamedulskim klasztorze odbywają się nie tylko wśród przepięknej przyrody Wigierskiego Parku Narodowego, ale w oparciu o nauczanie i świadectwo wielkiego papieża Polaka, który postawił wszystko na Maryję. Ten wątek, jako niezastąpiony wymiar nowej ewangelizacji, mocno tutaj wybrzmiewa. Wobec tego serdecznie zapraszam i zachęcam wszystkich czytelników do zapoznania się z naszymi propozycjami rekolekcyjnymi na Wigrach! Informacje na http://wigry.pro.

***
Ks. dr Jacek Stefański (1966) urodził się w Izraelu. W 1982 r. wyemigrował do Stanów Zjednoczonych. Święcenia kapłańskie otrzymał w 1994 r. w Camden (New Jersey) i pracował na terenie diecezji Camden jako wikariusz oraz kapelan szpitalny. W 2000 r. przyjechał do Polski i został kapłanem diecezji kaliskiej. Należy do Stowarzyszenia Biblistów Polskich. Obecnie odpowiada za głoszenie rekolekcji, kierownictwo duchowe i formację biblijną w ramach Wigierskiego Areopagu Nowej Ewangelizacji.