Odtąd opiekowała się ciężko chorym ojcem, a także pomagała w wychowaniu czterech młodszych braci, którzy zostali księżmi. Po śmierci ojca zamieszkała u rodzonego brata Giuseppe, który był proboszczem w Quito al Mare w pobliżu Genui. Włączyła się w życie parafii, opiekując się małymi wiejskimi dziewczynkami. Z czasem założona przez nią szkółka parafialna stała się zalążkiem nowej rodziny zakonnej sióstr św. Doroty (1834). Paula była znakomitą organizatorką, choć ówczesne prawodawstwo nie ułatwiało jej działalności. Za jej życia powstały domy zakonne nie tylko we Włoszech, ale także w Brazylii i Portugalii. Działała w myśl hasła: „Wola Boża jest moim rajem”. Beatyfikowana została w 1930 r. przez papieża Piusa XI, a kanonizowana 11 marca 1984 r. przez Jana Pawła II. – W życiu świętej nie brakowało udręk wewnętrznych oraz tych, które płyną z prześladowań: obelg, zniewag, ataków, szyderstw i krzywd. Umiała jednak znosić wszystko z chrześcijańską mocą, przekonana, że jak ziemia potrzebuje użyźniającego deszczu, tak powstające zgromadzenie winno zostać zroszone jej łzami – mówił podczas jej kanonizacji bł. Jan Paweł II.
Wojciech Świątkiewicz
Idziemy nr 24 (353), 10 czerwca 2012 r.
Co? Gdzie? Kiedy?
