Jeśli przepisy nie zgadzają się z rzeczywistością, tym gorzej dla rzeczywistości. Przepisy są takie, że Republika Francuska to państwo laickie, a rzeczywistość – że Jan Paweł II był katolikiem. Dla katolików ważnym symbolem wiary jest krzyż. Z tym krzyżem polski papież przedstawiony jest na postumencie we francuskim mieście Ploermel. Władze lokalne zostały zobligowane do usunięcia krucyfiksu.
Mer próbuje uratować integralną część pomnika – i wiary, której wyznawcą i krzewicielem był Jan Paweł II – zaproponował nawet zmianę klasyfikacji miejsca jego usytuowania, by przestało być miejscem publicznym. Jako takie nie będzie podlegać regulacjom o laickim państwie.
Na sprawę zareagowała premier Beata Szydło, która pomnik chce sprowadzić do Polski. Wołałabym jednak, by tak się to nie skończyło. Oznaczałoby to klęskę rzeczywistości wobec usztuczniających przepisów. Wiemy, czym kończy się zdejmowanie krzyży ze świątyń. Wkrótce one pustoszeją, a ludzie zaczynają żyć tak, jakby Boga nie było. Wówczas wielu możnych sobie przypisuje boskie prawo – choćby władania życiem i śmiercią. Nie bez powodu aborcja i eutanazja największe żniwo zbierają tam, gdzie i laicyzacja jest największa.
Co chwila słyszymy o zakazywaniu noszenia emblematów religijnych. Czy w imię poprawności politycznej i chęci nieurażenia czyjegoś światopoglądu mam się wyrzec własnego? Dlaczego to wierzący mają czynić ukłon w stronę niewierzących? Przecież możemy wyobrazić sobie sytuację, że w imię tak ubóstwianej tolerancji jej piewcy będą w stanie zdzierżyć nakrycie głowy muzułmanki czy krzyżyk na szyi katolickiej pielęgniarki. A także krzyż na pomniku.
Bez niego – kim będzie Jan Paweł II? Co będą mówili przewodnicy prowadzący pod niego grupy wycieczkowe? O ile podchodzenie do obiektu związanego z kultem religijnym w ogóle będzie jeszcze dozwolone.
Co? Gdzie? Kiedy?
