Trzeba wierzyć, że jak zawsze w takich momentach, tak i teraz dojdzie do głosu zbiorowy rozsądek Polaków. Ale w tym momencie, po przejściu pierwszej i dość łagodnej jak na razie burzy wokół gender, można być pewnym, że w rozpoczętym właśnie nowym roku pomysły podnoszone przez aktywistów tej ideologii jeszcze nie raz powrócą. Należy więc przemyśleć i wypracować koncepcje obrony rodziny i człowieczeństwa.
Biskup kielecki Kazimierz Ryczan ideologię gender nazwał współczesnym Herodem. W oddzielnym liście pasterskim napisał, że gender to największe zagrożenie dla rodziny. Nie tylko zresztą dla rodziny, ale i dla ogólnie pojętej normalności. Nie wiem, czy jest to dla rodziny zagrożenie największe z istniejących. Nie chcę w żaden sposób lekceważyć problemu. Ale może nie mniejszym zagrożeniem dla rodziny i jej postrzegania są różne nagłaśniane przez media patologie w rodzinie, na które ciągle istnieje jakieś społeczne przyzwolenie. Ile razy słysząc o pobitym dziecku, ba, nawet o zakatowanym przez matkę niemowlaku, wzruszaliśmy obojętnie ramionami? Bo przecież nas, „normalnych” ludzi, te sprawy nie dotyczą… Tymczasem nie wolno nam zamykać oczu na zło. Kto będzie bronił życia, gdy jedne kobiety walczą o prawo do usuwania ciąży na życzenie, a inne uwalniają się od macierzyńskich obowiązków, choćby i uciekając się do zabójstwa już narodzonych dzieci? Szczególnie jeśli u swoich konkubentów, partnerów i mężów nie mają wsparcia? Czy nie jest to wyzwanie dla każdego z nas, wierzących w Ewangelię i uznających Dekalog? Nie wystarczy, że będziemy demaskować kłamstwo i obłudę innych. Musimy świadczyć swoim życiem, dawać dobre świadectwo, pokazywać, że można budować ład i szczęście na fundamencie poszanowania ludzkiej płci, rodziny i życia. To my własnym przykładem życia rodzinnego mamy pokazywać, że dziecko jak każdy człowiek jest istotą społeczną i ma prawo być wychowywane przez dwoje rodziców, z poszanowaniem dla tradycji rodzinnych, narodowych i dla wiary.
Czasem bywa to niełatwe. Ale przecież nie niemożliwe. Wystarczy pamiętać, że jedną z fundamentalnych postaw wpisanych w nasze chrześcijaństwo jest gotowość od składania daru z siebie, do ofiary i służby. Wtedy dziecko w rodzinie nie będzie traktowane jak zbędny ciężar, ale jako znak błogosławieństwa. Aby tak się stało, trzeba budować swoją wspólnotę małżeńską i rodzinną w oparciu o szczerą miłość, wzajemne zaufanie i modlitwę. Wtedy nawet zawirowania życiowe nie niszczą więzów rodzinnych, tylko jeszcze bardziej cementują i hartują wspólnotę. Kiedy zaś tego wszystkiego zabraknie, wtedy o życiową tragedię nietrudno.
Wobec ataków na rodzinę trzeba nie tylko mówić, ale również dawać świadectwo, że powołaniem męża i żony jako rodziców jest takie wychowanie dziecka, aby w przyszłości, zakładając własną rodzinę, mogło ono przekazać swoim dzieciom to wszystko, co otrzymało od swoich rodziców. W ten sposób podtrzymuje się ciągłość pokoleń, łączących je wartości i tradycji. Od dobrej rodziny zależy przyszłość ludzi, Kościoła i narodu – nasza przyszłość na ziemi i w niebie.
 | Krzysztof Ziemiec |
Co? Gdzie? Kiedy?
