W świecie zachodnim dokonuje się rewolucja przeciw cywilizacji chrześcijańskiej. Zanegowany został organiczny związek Europy i chrześcijaństwa. Najwyraźniej było to widoczne, gdy Unia Europejska, mimo licznych nalegań św. Jana Pawła II, odrzucała kolejno w swych fundamentalnych dokumentach odniesienia do Boga, do wartości chrześcijańskich, a w końcu do dziedzictwa, czyli samego faktu przeszłości chrześcijańskiej.
Na wielkiej konferencji w Rzymie, organizowanej przez Europejską Konferencję Biskupów, z udziałem dygnitarzy Unii Europejskiej z Fransem Timmermansem na czele, słyszałem, jak Frank Engel, przywódca luksemburskiej chadecji, powiedział, że za szczególnie cenny symbol Europy uważa dawną świątynię Hagia Sophia w Stambule, przekształconą w tureckie muzeum, a potem w meczet. Ta sprofanowana bazylika nie dlatego jest ważnym miejscem dla przywódcy postchadecji, bo przypomina Zachodowi o zagrożeniu islamskim, ale przeciwnie – bo pokazuje, że islam jest „częścią Europy” nawet dłużej niż protestantyzm.
Ta rewolucja to również nienawistne zanegowanie moralnych fundamentów życia rodzinnego. Negacja społecznej wagi wierności małżeńskiej, wychowania młodzieży w czystości do odpowiedzialności rodzinnej, odrzucenia tego, co z małżeństwem wiązać się nie może, na przykład homoseksualizmu. Cała ta negacja jest wyraźnie sformułowana w licznych uchwałach Parlamentu Europejskiego. To nie tylko rozluźnianie czy podważanie zasad (na przykład przez promocję konkubinatów), ale wręcz poparcie dla każdego etycznego przekroczenia przedstawianego właśnie jako „wartość”, przez odniesienie do jej źródła – skłonności seksualnej. Jej zaś w nowym społeczeństwie żadnych granic stawiać nie wolno.
Dokonująca się rewolucja to również negacja samej przeszłości Europy. Przyjęcie marksistowskiej koncepcji, według której przeszłość to dyskryminacje, wyzysk i wojny. Historia ta, historia narodów i ich państw, nie zasługuje na żadną kontynuację. Współczesna Europa chce kontynuować jedynie rewolucje i kontestację chrześcijaństwa.
Minął już czas „demokratycznego pluralizmu”. W przeszłości potrzebny był jedynie do obalenia autorytetów i instytucji oraz zrelatywizowania zasad, na jakich cywilizacja europejska się opierała. Gdy to już się dokonało, nastąpiło odtwarzanie porządku czy raczej fundowanie na miejsce ładu – zadekretowanego chaosu.
Nawet Marks wiedział, że rewolucja to proces, a nie jedynie wstrząsy oddzielające poszczególne etapy. Przeciwstawienie się mu wymaga jasnego i wyraźnego opowiedzenia się za zasadami cywilizacji chrześcijańskiej. Tego właśnie oczekiwałem od naszych władz. Czasem słyszymy o tym, gdy politycy radykalnej centroprawicy spotykają się z zaprzyjaźnionymi zagranicznymi środowiskami politycznymi. Ale czas o tym mówić w rozmowach z władzami Unii Europejskiej, na forum jej Parlamentu, wreszcie – w programowych orędziach w naszym kraju. Nie dla próżnych deklaracji, ale dla zdefiniowania stanowiska, bez którego żadna efektywna polityka nie jest możliwa.
Co? Gdzie? Kiedy?
