Miłosierdzie Boże to „owa miłość łaskawa, współczująca, wynosząca człowieka ponad jego słabość ku nieskończonym wyżynom świętości Boga”. Tak mówił o tym wielkim przymiocie Boga papież Jan Paweł II w 1997 r. w Łagiewnikach.
I jakkolwiek by na to patrzeć, w życiu człowieka chodzi o miłość. Tylko że nam samym dużo czasu zajmuje dojście do tej prawdy, że ze wszystkich rodzajów miłości, jakich możemy w tym życiu doświadczyć, pozostaje na zawsze i jako jedyna może dać nam szczęście tylko caritas. A to dlatego, że Deus caritas est – Bóg jest miłością.
Różne rodzaje miłości pięknie sklasyfikował i opisał C.S. Lewis w książce „Cztery miłości”, który podzielił ją na: przywiązanie, przyjaźń, eros, caritas. Ta ostatnia jest najwyższym wymiarem miłości, gdyż jej źródłem jest „krynicznie czysta miłość Ojca do Syna, w Duchu Świętym” – jak napisał papież Benedykt XVI w encyklice „Caritas in veritate”. Powołany jest do niej każdy chrześcijanin, biorąc za podstawę miłość Boga do ludzi. Bo tylko miłością caritas można kochać tych, którzy nas denerwują, mało obchodzą, a nawet krzywdzą. Innymi rodzajami miłości po prostu nie da się wyjść poza osobisty komfort w relacjach z ludźmi.
Z kolei miłosierdzie jest „‘drugim imieniem’ miłości ujmującym jej aspekt najgłębszy i najbardziej wzruszający: jej gotowość do zaspokojenia wszelkich potrzeb, a zwłaszcza jej bezgraniczną zdolność przebaczania” – mówił Jan Paweł II w homilii Mszy świętej kanonizacyjnej s. Faustyny Kowalskiej.
Nie przypadkiem więc Niedziela Miłosierdzia
Bożego to także święto patronalne Caritas w Polsce. Bo przecież przez miłość bliźniego dajemy świadectwo miłości Bożej i dlatego od samego początku jedną z posług Kościoła była posługa charytatywna, czyli diakonia. Tyle tylko, że różni się ona zasadniczo od wszelkiej innej pomocy charytatywnej świadczonej przez różne organizacje świeckie: nie zatrzymuje się jedynie na zaspokojeniu potrzeb materialnych, gdyż to samo człowiekowi nie wystarczy. Świadczą o tym coraz liczniejsze przypadki depresji i samobójstw pośród osób dobrze sytuowanych, co stało się problemem właśnie krajów wysoko rozwiniętych. Zaspokojenie potrzeb jest bazą do tego, co najważniejsze, czyli do przekazywania ludziom Boga, gdyż brak wiary w Boga jest największą ludzką biedą.
Mówi się: Jeśli tracisz pieniądze, nic nie tracisz; jeśli tracisz zdrowie, coś tracisz; jeśli tracisz Boga, tracisz wszystko. To odróżnia miłosierdzie od działalności filantropijnej. O tym, że Kościół to nie instytucja charytatywna, przypominali kolejni papieże. Wiele o tym pisał Benedykt XVI, ale także Franciszek powiedział w 2016 r. przed modlitwą „Anioł Pański”, że „misją Kościoła i każdego ochrzczonego jest ewangelizowanie ubogich”. I dodał: „Bycie chrześcijaninem i bycie misjonarzem to to samo”.
Warto o tym pamiętać zawsze, ale zwłaszcza teraz, kiedy tak wiele mówi się o solidarności z uchodźcami z Ukrainy i niesieniu im pomocy. Wierzący nie może poprzestawać na wrzuceniu jakiejś kwoty do puszki czy zakupie kartonu jedzenia, choć to oczywiście też jest pożądana pomoc. Wierzący musi iść dalej. I nie chodzi tu o nawracanie kogoś na siłę, ale o dawanie świadectwa Bożej miłości swoim życiem i czynami. Także słowem, jeśli jest ku temu okazja. A okazji do świadczenia miłosierdzia nigdy nie zabraknie, tak długo jak długo istnieć będzie ten świat.
Co? Gdzie? Kiedy?
