Dekalog II - Rzeszów

Następnie Jan Paweł II przypomniał pielgrzymom, jak ważne jest przestrzeganie przykazań: – Święci i błogosławieni to chrześcijanie w najpełniejszym tego słowa znaczeniu. Chrześcijanami nazywamy się my wszyscy, którzy jesteśmy ochrzczeni i wierzymy w Chrystusa Pana. Już w samej tej nazwie zawarte jest wzywanie imienia Pańskiego. Drugie przykazanie Boże powiada: „Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego nadaremno”. Zatem jeśli jesteś chrześcijaninem, niech to nie i będzie wzywanie imienia Pańskiego nadaremno. Bądź chrześcijaninem naprawdę, nie tylko z nazwy, nie bądź chrześcijaninem byle jakim. „Nie każdy, który Mi mówi: «Panie, Panie!» (…), lecz ten, kto spełnia wolę mojego Ojca”.

Następnie Ojciec Święty wyjaśniał, jak można rozumieć drugie przykazanie. – Spójrzmy na drugie przykazanie Boże od strony jeszcze bardziej pozytywnej: „Tak niech świeci wasze światło przed ludźmi – mówi do nas Chrystus Pan – aby widzieli

wasze dobre czyny i chwalili Ojca waszego, który jest w niebie” (Mt 5, 16). Oto mocny zrąb, na którym człowiek roztropny wznosi dom całego swego życia. O takim domu mówi Chrystus: „Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony” (Mt 7, 25). Jednakże „skała” to nie tylko słowo Boże, nie tylko Dekalog czy Kazanie na górze, przykazania czy błogosławieństwa. „Skała” to nade wszystko Chrystus sam. Józef Sebastian Pelczar budował dom swego ziemskiego życia i powołania nade wszystko na Chrystusie. Na Nim samym, w Nim bowiem objawiła się do końca sprawiedliwość Boża, o której Apostoł mówi, że chociaż jest „poświadczona przez Prawo i Proroków” (Rz 3, 21), to jednak od tego Prawa jest „niezależna”. Tą Bożą sprawiedliwością, która usprawiedliwia człowieka przed Bogiem, która w oczach Boga czyni człowieka ostatecznie „sprawiedliwym”, jest Chrystus sam. Człowiek buduje dom swego życia ziemskiego na Nim: buduje na Odkupieniu, które jest w Chrystusie, buduje na krzyżu, w którym przez swoją śmierć odkupieńczą Chrystus zgładził grzechy całego świata własną Krwią: śmierć grzechu zniszczył swoją własną śmiercią. Buduje więc człowiek ów „dom królestwa niebieskiego” w swym ziemskim bytowaniu przez wiarę.

Papież zakończył homilię słowami: – Trzeba odnawiać świadomość prawa Bożego i odkupienia w Chrystusie, trzeba wołać tak, jak dzisiejsza liturgia: „Naucz nas, Boże, chodzić Twoimi ścieżkami. Prowadź nas w prawdzie” (por. Ps 25 [24], 4-5). Aby dom naszego życia – osób, rodzin, narodu i społeczeństwa – pozostawał „utwierdzony na skale” (por. Mt 7, 25).

SŁOWA ZAPISANE W SERCACH

Chwilę później nastąpiła beatyfikacja Józefa Sebastiana. Papież także rekoronował obraz Matki Bożej Pocieszenia z Jodłówki i poświęcił kościół Najświętszego Serca Jezusowego, który później stał się katedrą.

Wierni złożyli Ojcu Świętemu liczne dary. Mszę św. uświetniało 29 chórów, liczących w sumie 1333 osoby, 25 orkiestr dętych, w których grało 851 muzyków, 59 scholi parafialnych, które liczyły 1088 członków. Przybyło 37 pocztów sztandarowych. W koncelebrze uczestniczyło czterech kardynałów, dwóch arcybiskupów i biskup ordynariusz, czterech księży gości i 56 księży koncelebransów z diecezji przemyskiej.

Przybyli przedstawiciele 7 kapituł katedralnych i jednej kolegiackiej, reprezentacje 14 zakonów męskich działających na terenie dawnej diecezji przemyskiej, 30 delegacji zakonów żeńskich, 8 delegacji uczelni, dyplomaci, ambasadorzy USA i Zairu, delegacja konsulatu Francji z konsulem, konsul Austrii z małżonką, konsul ZSRR z Krakowa.

– Słowa papieża docierały do nas coraz mocniej – przypomina sobie ks. Podlaszczak. – Wypisano je na licznych plakatach, by trwale zapisały się w sercach. Do dziś pamiętam Ewangelię z tamtego dnia. Kiedy dziś ją słyszę, od razu przypomina mi się papieska Eucharystia.

Rok po tym spotkaniu Ojciec Święty utworzył diecezję rzeszowską.