Kościół jak szpital polowy

GORLIWOŚĆ I ODNOWA

Uświadomieniu, jakie wyzwania i zadania wciąż stoją przed synodem, poświęcony był kurs formacyjny dla księży i świeckich, zorganizowany w Watykanie przez Rotę Rzymską (organ sądowniczy Stolicy Apostolskiej). Uczestniczyły w nim osoby z diecezji i parafii z całego świata, zaangażowane w duszpasterstwo, działalność administracyjną i proces synodalny. Przez kilka dni lutego odbywały się zajęcia, warsztaty i wykłady poświęcone wyzwaniom, jakie stoją przed wspólnotami katolickimi. Prelegenci i uczestnicy konferencji zastanawiali się, w jaki sposób kościelne wspólnoty mają być bliższe człowiekowi i jak ci, którzy za te wspólnoty odpowiadają (proboszczowie, liderzy, katechiści), mają stawać się autentycznymi świadkami wiary oraz głosicielami Dobrej Nowiny. Dyskutowali, jak głębiej rozumieć, czym jest synod, oraz jakie są praktyczne skutki właściwego rozumienia, słuchania i towarzyszenia sobie nawzajem w parafiach.

W szczególny sposób pochylono się nad problematyką troski o małżeństwa, rodziny, wychowanie dzieci i młodzieży. Abp Rogelio Cabrera Lopez, przewodniczący episkopatu Meksyku, w wykładzie zwrócił uwagę na rolę i posługę proboszcza, zaznaczając, że nie może on być tylko administratorem dóbr parafialnych, ale przede wszystkim ma towarzyszyć ludziom na różnych etapach ich życiowych dróg. Dlatego tak istotne jest, by towarzyszył małżeństwom i rodzinom w ich doświadczeniu wiary i wychowania. Wielu uczestników konferencji mówiło o ranach, jakie wywołuje w parafiach, grupach i duszpasterstwach kryzys dotykający obecnie relacje małżeńskie i rodzinne. Akcentowano, że w tych trudnych momentach ludzkiego życia Kościół nie może być tylko sędzią, ale raczej powinien być lekarzem, aby przez słuchanie i towarzyszenie pomóc narzeczonym, młodym małżonkom i rodzinom realizować bycie wiernym ich życiowym wyborom. Jak podkreślano wielokrotnie w czasie obrad, działanie synodalne to odkrycie na nowo znaczenia misji i posługi proboszcza.

Podczas konferencji przypomniano, że Kościół, jako wielowiekowa wspólnota, przeżywał w swojej historii różne etapy. Niewątpliwie dziś w wielu parafiach widzimy stan ochłodzenia i letargu, braku zaangażowania i podszytego smutkiem marazmu. Ów chłód, obecny niestety w postawach ludzi w strukturach parafii, odpycha od wspólnot szczególnie ludzi młodych. Dziś dobra parafia i posługujący w niej duchowni muszą nauczyć się przede wszystkim słuchać, patrzeć, rozeznawać, by właściwie ocenić sytuację współczesnego, pogubionego i poranionego człowieka, zrozumieć jego problemy i lęki. Jeśli bowiem człowiek i tworzone przez niego wspólnoty (przede wszystkim rodzina) są obrazem Bożej miłości, to ani wygoda, ani święty spokój czy przyzwyczajenie się do rytualnej religijności nie mogą zasłonić kapłanom i liderom daru, jakim dla Kościoła jest kochająca się i wierząca rodzina.

RADY PARAFIALNE

Ważnym elementem kursu było zagadnienie roli, zadań i statusu rad duszpasterskich i ekonomicznych w parafii. Kard. Lazzaro You Heung Sik, prefekt ds. duchowieństwa, wskazał na wartość i znaczenie rad w życiu parafii i Kościoła, mówił także o zagrożeniach, jakie mogą zrodzić się z niezrozumienia ich roli. Jeśli jednak droga synodalna w życiu i misji parafii ma realizować się głównie przez wzajemną komunię, to wizja parafii, w której ludzie są tylko biorcami, a nie aktywnymi podmiotami, jest sprzeczna z zaleceniami Soboru Watykańskiego II i założeniami Synodu o Synodalności. Angażowanie osób świeckich różnych stanów i w różnym wieku w świadome duszpasterskie życie parafii jest dziś nie postulatem, ale koniecznością. Lud Boży to wszyscy ochrzczeni – hierarchowie, kapłani, siostry, świeccy. Wszyscy są uczniami Pana i na każdym ciąży zobowiązanie do czynnego udziału w życiu wspólnoty Kościoła katolickiego.

Spotkanie zakończyło się audiencją u Ojca Świętego. Papież Franciszek skierował do uczestników kursu zachętę do gorliwej realizacji wytycznych Synodu o Synodalności. Wskazał, że dziś Kościół ma stawać się miejscem opatrywania ran, ma nieść ulgę w cierpieniu, w czasy smutku wnosić nadzieję, a w mentalność marazmu – żarliwość głoszenia wiary. – Konieczne jest, aby Kościół wsłuchał się w głos swoich dzieci. Refleksja synodalna postuluje dialog z aktywnością duszpasterską, pokazując, jak bardzo potrzebne jest realizowanie wizji Kościoła bardziej samarytańskiego, bliskiego człowiekowi poranionemu, który egzystuje w rozdartym świecie. Dlatego działalność wspólnot parafialnych musi łączyć się z miłosierdziem, bo sprawiedliwość bez miłosierdzia prowadzi do społecznej rozwiązłości. Miłosierdzie jest ostatecznie prawdą Bożą wobec każdego człowieka. Pamiętajcie – odnowa duszpasterska w parafiach to wyjście poza komfort i bezpieczeństwo – powiedział papież Franciszek.

Na progu Wielkiego Postu warto wziąć sobie do serca ten apel. Oby pomógł nam gorliwie realizować nasze codzienne, ale przecież tak ważne zadania w parafiach i wspólnotach.