– W pracy najpierw widzą we mnie dobrego murarza i kolegę, dopiero później się orientują, że jestem zakonnikiem – mówi brat Kazek. – To jest po prostu tak, że aby do kogoś coś dotarło, najpierw trzeba świadectwa. A żeby dać porządne świadectwo, trzeba spędzić razem całkiem sporo czasu. Z czasem jednak rodzi się przyjaźń, pytania o to, kim jestem, jak żyję. I tak, po nitce do kłębka, często rozpoczynają się głębokie rozmowy. Zawsze jednak inicjatywa jest po tej drugiej stronie. Kolega z budowy kiedyś zapytał mnie: „Kazek, to jak ty jesteś zakonnik, to ty jesteś od nas lepszy, nie?”. „A skąd – mówię. – Po prostu nie mam żony”.
– To smutne, jak wielu ludzi uważa, że to, co robią, jak pracują, nie ma wartości – dodaje. – Nie mają świadomości, że pracując fizycznie na utrzymanie rodziny, żyją tak, jak Syn Boży w Nazarecie. Nasza obecność wśród nich ma im o tym przypominać.
– W wielkich miastach jest trudniej. Potrzeba więcej czasu, by poznać sąsiadów z bloku, niż na wsi, ale moje doświadczenie jest takie, że ludzie zapracowani są najbardziej złaknieni obecności drugiego człowieka – twierdzi s. Wiola. – Okazuje się, że po początkowej nieufności bardzo się otwierają. Ja na przykład od wielu lat żyję wśród muzułmanów i z doświadczenia wiem, że jeśli podchodzę do drugiego człowieka z szacunkiem, on odpowie tym samym. Z pozoru dzieli nas wszystko: kolor skóry, religia, język. A jednak jesteśmy w Nigrze braćmi i siostrami, „Arabkami pośród Arabów i koczowniczkami pośród koczowników”.
Jak twierdzi brat Kazek, powołaniem małych braci jest... zakwaszanie. Bo jeśli chrześcijanie mają być drożdżami w cieście ludzkości, to najbardziej potrzebni są właśnie w fabrykach, hutach, w najuboższych dzielnicach wielkich miast. Na czym polega zakwaszanie? – Po prostu jesteśmy i robimy swoje – mówią mali bracia i małe siostry. Po cichutku, powolutku. A drożdże rosną.
Kontemplacja w działaniu
– Życie małych sióstr to kontemplacja w działaniu – zaznacza s. Wiola. – Jego źródłem jest osobiste przylgnięcie do Chrystusa, a to dokonuje się na modlitwie. Dlatego każdy dzień zaczynamy od godzinnej adoracji, aby całe nasze życie było zatopione w Bogu. Później niesiemy Jezusa ludziom w pracy i sąsiadom, a jednocześnie ich zanosimy Chrystusowi. Modlitwa zatacza krąg. Spojrzenie kontemplacyjne oznacza szersze spojrzenie na rzeczywistość. W szarej codzienności mamy dostrzegać ślady Jegoobecności.
– Bóg jest wszędzie i pozwala się znaleźć – potwierdza brat Kazek. – Mamy go szukać w każdym spotkanym człowieku. Trzeba umieć patrzeć na ludzi oczami Jezusa, bo dla Niego nie ma gorszych i lepszych.
Przez ponad dwadzieścia lat obecności małych braci na Brzeskiej wiele się zmieniło. Chodnik jest równy, tuż obok będzie druga linia metra. W mieszkaniach są toalety, a przyjezdni ze spokojem parkują tu zagraniczne samochody. W podwórkach stoi zupełnie nowe pokolenie „bramkarzy”. Tylko numeracja lokali jak była bez sensu, tak jest. Na pytanie o zmiany bracia odpowiadają chórem: „To nie my, my tu tylko mieszkamy”. A jednak trudno oprzeć się wrażeniu, że zmian na lepsze dokonał właśnie główny Lokator mieszkanka na czwartym piętrze. Bo wraz z braćmi dwadzieścia lat temu na Brzeskiej 13 zamieszkał sam Jezus. Kto nie chciałby mieszkać w takim sąsiedztwie?
 | Iwona Żurek |
Co? Gdzie? Kiedy?
