Przyjaźń dwudziestoparoletniego księdza Marka Jędraszewskiego z kardynałem Karolem Wojtyłą zaczęła się w Kolegium Polskim Rzymie, gdzie w 1975 r. trafił student filozofii Uniwersytetu Gregoriańskiego. Skierował go tam abp Antoni Baraniak, jeden z najbliższych współpracowników i przyjaciół kard. Stefana Wyszyńskiego, męczennik z czasów stalinowskich.
Młodszy „kolega”
Wojtyła zatrzymywał się tam, ilekroć przyjeżdżał do Rzymu. Wieczorami rozmawiał, żartował i modlił się z mieszkającymi tam księżmi „kolegiastami”. Zwrócił uwagę na ks. Marka z bujną fryzurą sięgającą do ramion. Gestem zrobił do niej jakąś aluzję, ale młody duchowny bynajmniej nie dał się zbić z tropu i nie od razu poszedł do fryzjera. W tym studencie zgłębiającym poglądy Gabriela Marcela i Emmanuela Levinasa znalazł wkrótce Wojtyła ciekawego partnera do filozoficzno-etycznych dysput. Zbliżyły ich do siebie także bystrość umysłów i szczególne poczucie humoru: zadziorne i subtelne zarazem. Wkrótce kard. Wojtyła zaczął nazywać ks. Jędraszewskiego swoim „młodszym kolegą”. Tak pozostało również wtedy, gdy pierwszy został papieżem, a drugi z jego woli biskupem.
Na Gregorianie doktorat z poglądów Levinasa młody ksiądz napisał i obronił w cztery lata. Jako drugi z Polaków po wojnie został za tę pracę nagrodzony złotym medalem papieskim. Pierwszym był kard. Zenon Grocholewski – też poznaniak i chyba największy przyjaciel. Złoty medal ks. Jędraszewski otrzymał także za obroniony na tej uczelni kościelny licencjat. Zresztą zawsze był prymusem, co bynajmniej nie z sympatii wytknęła mu przed rokiem „Gazeta Wyborcza”. Takim był w osławionym poznańskim ogólniaku „Marcinku” i w seminarium duchownym. Ale Polska Ludowa nie uznawała jego tytułów naukowych zdobytych na „imperialistycznych” uczelniach.
 |
Czytaj dalej w e-wydaniu lub wydaniu papierowym |
Co? Gdzie? Kiedy?
