W samym sercu Otwocka znajduje się niewielka świątynia jak z rzymskiej scenerii. To pierwszy w diecezji warszawsko-praskiej kościół pod wezwaniem bł. Ignacego Kłopotowskiego. Na 30 października zaplanowano jego poświęcenie.
Tym, co zwraca uwagę w bryle kościoła, jest monumentalna kopuła z krzyżem. Największe wrażenie robi wnętrze z marmurowymi kolumienkami w prezbiterium i antresolami w bocznych nawach. Czuje się harmonię i sacrum, nic nie rozprasza, wszystko sprzyja koncentracji na modlitwie. W ołtarzu głównym znajduje się figura Matki Bożej Loretańskiej, wizerunek patrona umieszczono z prawej strony prezbiterium.
– Projekt był trudny w realizacji ze względu na kopułę – przyznaje ks. Cezary Krawczyński, budowniczy kościoła i pierwszy proboszcz parafii. Wiele czasu zajęły konsultacje z architektami, bo władze miejskie sugerowały, by kościół korespondował stylem z sąsiadującym okazałym neoklasycystycznym budynkiem LO im. Gałczyńskiego. Ks. Krawczyński był właściwą osobą do tego zadania. Zanim w wieku 30 lat poczuł kapłańskie powołanie, zdobył zawód stolarza, cieśli budowlanego i montera konstrukcji żelbetowych. Miał za sobą kilka lat pracy w zawodzie.
By budowa na hektarowej działce mogła ruszyć, potrzeba było dopełnić wiele formalności, bo teren został przejęty od Skarbu Państwa na mocy zwrotu mienia kościelnego. – W urzędzie usłyszałem: „Tam kościoła nie będzie”. Potem zdarzały się także przykre incydenty z niszczeniem słupków ogrodzonego terenu. Przeciwności jeszcze bardziej mobilizowały mnie do pracy – mówi ks. Krawczyński. 8 listopada 2002 r. na działce stanął krzyż. Pierwsze Msze Święte sprawowane były w plenerze, potem w blaszanym baraku, a w końcu w kaplicy wzniesionego domu parafialnego.
Przykrym incydentem, który ostatecznie przełożył się na zintegrowanie parafian, było podpalenie ołtarza przygotowanego na Boże Ciało w 2003 r. – Postanowiłem zostawić zgliszcza, dołączyłem napis z hasłem trwającej papieskiej pielgrzymki „Bądźcie świadkami miłosierdzia” – wspomina ks. Krawczyński. Kiedy dotarła łączona z innych parafii otwockich procesja, zapadło milczenie.
Po tym incydencie parafianie poczuli się bardziej odpowiedzialni za kościół. – Napisałem list, prosząc o ofiarność. Wyznaczyłem 50 osób, które co miesiąc zbierały ofiary na budowę. Dzięki temu starczało na bieżące materiały – mówi proboszcz. 26 maja 2009 r. położona została pierwsza cegła w fundamencie kościoła. Ks. Krawczyński codziennie zakładał drelichy, żeby pracować na budowie. – 2 lutego 2019 r., w święto Matki Bożej Gromnicznej, wprowadziliśmy się do kościoła – mówi. W świątyni zastosowano najlepsze rozwiązania, z ocieploną strefą w murze i ogrzewaniem podłogowym. W planach jest fotowoltaika, tynkowanie murów i doposażanie wnętrza. – Proboszcz to nie deweloper, ale duszpasterz – podkreśla przy tym ks. Krawczyński. Rozpoczyna dzień od własnej modlitwy, po pobudce ok. 4.30 modli się brewiarzem, odmawia Koronkę do Bożego miłosierdzia i różaniec.
– Nasza wspólnota parafialna zaczęła się jak od ewangelicznego ziarnka gorczycy, dziś liczy 4 tys. osób. Mam wokół dobrych ludzi – mówi ks. Krawczyński. – Najwięcej zawdzięczam kółkom różańcowym, codziennie przed Mszą Świętą o godz. 17 rozbrzmiewa w kościele ich modlitwa. Są to oddani, wierni, kochający Kościół ludzie – podkreśla proboszcz. Dużym wsparciem służy rada parafialna.
W parafii jest grupa ministrantów i Domowy Kościół, aktywnie działający pod pieczą wikariusza ks. Piotra Muchy, który jako psycholog pomaga w ośrodku dla osób uzależnionych w Anielinie. Przy parafii odbywają się spotkania „12 kroków ku pełni życia”, prowadzone przez psycholog i psychoterapeutkę Lidię Surmę, z których korzystają także osoby spoza parafii. – Prowadzimy tradycyjne duszpasterstwo, chcemy dotrzeć do wszystkich mieszkańców parafii, do każdego pukamy w czasie kolędy – mówi ksiądz proboszcz. W parafii przeważają osoby starsze, często samotne wdowy, mało jest młodzieży.
Przygotowaniem do uroczystości poświęcenia kościoła były tygodniowe misje parafialne. Na zaproszenie proboszcza uczestniczyły w nich także dzieci i młodzież z pobliskiej szkoły. – Był to strzał w dziesiątkę. Uczniowie byli zachwyceni – mówi Anna Szerega, parafianka i katechetka, która z całą rodziną działa na rzecz parafii. Mąż Andrzej jest jednym z trzech szafarzy, a czterej synowie są ministrantami.
Małgorzata Szczypek jest we wspólnocie różańcowej. Z mężem Rafałem są członkami rady parafialnej. – Nas do tej parafii przyciąga szczególna atmosfera. Cenimy osobowość naszych kapłanów, ich podejście do parafian, sposób, w jaki głoszą nam słowo Boże i w jaki budują w nas wiarę.
Co? Gdzie? Kiedy?
