100 metrów przebaczenia

Po raz kolejny okazało się bowiem, że w zlaicyzowanej Francji nadal powstają dzieła literackie i filmowe, w których autorzy podejmują ważną tematykę moralną, związaną z odpowiedzialnością za naprawę skomplikowanych relacji rodzinnych.

Akcja tego kameralnego utworu rozgrywa się w pewnej miejscowości w okolicy wielkich gór, co ukazywanym wydarzeniom dodaje dramatyzmu i surowości. W centrum wydarzeń znajduje się miejscowa rodzina. Stosunki między 35-letnią Margaret a jej matką, niegdyś znaną pianistką, są niezwykle złożone, pełne napięcia, a nawet agresji. Film zaczyna się bardzo dramatycznie, gdyż pewnego dnia podczas ostrej kłótni Margaret zadaje matce cios w głowę, w wyniku czego kobieta doznaje urazu słuchu.

Od tego momentu zaczyna się właściwa akcja utworu. Margaret zostaje skazana przez sędziego na zakaz zbliżania się do matki i rodzinnego domu na odległość 100 metrów, do terminu rozprawy. Córka pragnie jednak jak najszybciej pojednać się z matką, przeprosić ją i błagać o przebaczenie.

Korzystając ze wsparcia 12-letniej siostry Marion, codziennie uparcie przesiaduje przed odgradzającą ją od domu namalowaną przez siostrę symboliczną niebieską linią. Śpiewa i gra na gitarze, prosząc matkę o spotkanie i przebaczenie. Jednak mocno niezrównoważona emocjonalnie Christine, pogrążająca się w kolejnych romansach i obsesyjnie wspominająca utraconą karierę pianistyczną, nie bardzo ma na to ochotę, nie mogąc chyba do końca zrozumieć istoty dotyczącego jej moralnego problemu.

Bardzo ważna wydaje się w filmie postać wspomnianej wyżej młodziutkiej Marion, modlącej się codziennie do Boga, pełnej najlepszej woli w działaniach na rzecz pojednania starszej siostry z matką. Podczas świąt Bożego Narodzenia dochodzi do wymuszonego przez siostry rodzinnego spotkania, sprawy pozostają jednak otwarte, pojednanie okazuje się niełatwe…

Wszystkie postacie zostały w filmie doskonale skontrastowane pod względem charakterów i reakcji na ukazane przez autorów wydarzenia. W kolejnych scenach poznajemy problemy dręczące bohaterki, dotyczące odpowiedzialności za popełnione czyny, za podniesienie ręki na matkę, oraz oczekiwania i walki o pojednanie i przebaczenie. Zbiegają i kłębią się tu działania bohaterów, w tym ich aktywność, ale także pewne zaniechania.

Mamy tu więc realistycznie pokazaną codzienność, w której rozgrywają się wielkie sprawy rodzinne i moralne, mające odniesienia nie tylko do litery prawa, lecz przede wszystkim do skomplikowania ludzkiej duszy i chrześcijańskiej w istocie odpowiedzialności człowieka za własne czyny. Uzyskanie przebaczenia wydaje się tu bardzo trudne, być może z uwagi na niedostatek chrześcijańskiej wiary bohaterek dramatu, granych doskonale przez francuskie aktorki. Film warty jest więc obejrzenia i krytycznego przemyślenia.

„Niebieska linia” („La ligne”). Francja/Belgia/Szwajcaria, 2022. Reżyseria – Ursula Meier. Wykonawcy: Valeria Bruni Tedeschi, Stephanie Blanchoud, India Hair i inni. Dystrybucja – Aurora Films