Miał Ksiądz jednak szczęście, spotykając osobiście Nicky’ego Cruza, potem o. Daniela Ange’a, Jana Pawła II, Matkę Teresę z Kalkuty czy o. Emiliena Tardifa.
To ważne, kogo spotyka się na swojej drodze. Nie można pogłębiać swojej wiary bez tych gwiazd na niebie, którymi są święci i inni świadkowie. Im dłużej żyję, tym większą mam potrzebę, by czytać o świętych, poznawać ich życie, inspirować się nimi. Nie zapominam jednak i o tym, że na spotkanie z Nickym Cruzem nie zawiozła mnie żadna święta, tylko Marie-Dominique. Bóg się nią posłużył. I dziękuję tygodnikowi „Idziemy” za to, że za jego pośrednictwem mogę mówić czytelnikom o Jezusie ja, że mogą mówić inni. Takie osoby to nasze gwiazdy, które prowadzą nas wśród ciemnej nocy życia. A tych, którzy mogą wspierać nas duchowo, inspirować, zawsze odnajdziemy w naszym otoczeniu, w naszych kościołach. Warto ich poszukać i sobie wybrać, by nam towarzyszyli.
Prowadzi Ksiądz w swojej szkole dla misjonarzy CapMissio formację do dawania świadectwa. Czym ono jest?
Książka „Serce pełne Boga” liczy 31 rozdziałów. O moim nawróceniu mowa jest w rozdziale czternastym, a kolejne 17 rozdziałów to już moje życie z Bogiem. Tymczasem jest wiele świadectw, które, spisane, miałyby 30 rozdziałów przed nawróceniem i jeden po nawróceniu. Kiedy w centrum naszego świadectwa stawiamy Jezusa, uwypuklamy Jego znaczenie i działanie – takie świadectwo ma głęboki sens.
W CapMissio moim słuchaczom przypominam nieraz: „Na waszych wydziałach uniwersyteckich, na spotkaniach towarzyskich, w barach i kawiarniach wdajecie się w długie dyskusje o Bogu. To dobrze. Musicie jednak liczyć się z tym, że w każdej chwili i w każdej sprawie ktoś może się z wami nie zgadzać. Inni mogą podważać to, w co wierzycie, ale jednego podważyć nie mogą – tego, co Bóg zmienił w waszym życiu. Jeśli powiecie: brałem narkotyki, ale już nie biorę, żyłem w rodzinie, w której panowała przemoc, ale po moim nawróceniu tej przemocy już nie ma – to są konkrety, których ktoś może nie wziąć pod uwagę, ale nie może tego podważyć. To jest nasze doświadczenie, którego nam nikt nie zabierze ani nie odmówi”.
We Francji wydano drugą, nieznaną jeszcze w Polsce Księdza książkę 15 paraboles tournées vers l’essentiel („15 przypowieści o tym, co najważniejsze”). A więc co jest najważniejsze?
Tą książką zwracam się do młodzieży i – śladem Jezusa – w przypowieściach, bo także lubię ich używać. Bardzo wielu, zwłaszcza młodych, ludzi nie wie, co ze sobą począć. Być księdzem czy ożenić się? Pracować dla „Idziemy” czy dla innego tygodnika? Są jak łódź płynąca w nocy i we mgle. Boże, czego ode mnie oczekujesz? Jaki jest Twój plan? – pytają. Chcą, by wszystkie mroki i niejasności wyborów wciąż rozświetlała im wielka latarnia. Bóg czasami, ale bardzo rzadko, zsyła nam taką latarnię. Nie na tym polega Jego pedagogika. Każdemu z nas dał nie tyle statek z latarnią, ile rower ze światełkiem napędzanym przez dynamo, które rozświetla najbliższe kilka metrów przed nami. Rozświetla w miarę, jak pedałujemy. Jeśli przestajemy pedałować – światło gaśnie.
Otóż każdego dnia, „pedałując” przez życie, rozświetlamy je naszą dynamówką – tym, co usłyszymy na modlitwie, co przeczytamy w Piśmie Świętym, co usłyszymy od ludzi, których daje nam Bóg tu i teraz. Na tym się koncentrujmy. Drogę życia i nasze powołanie odkrywamy na co dzień, krok po kroku. Wystarczy wsiąść na Boży rower, zaufać Jezusowi i nie stać w miejscu.
Ks. René-Luc (1966) – kapłan diecezji Montpellier, założyciel – wraz z biskupem Montpellier i wiceprzewodniczącym Episkopatu Francji abp. Pierrem-Marie Carrém – szkoły misjonarzy-ewangelizatorów CapMissio. Decyzją swojego biskupa przez jeden tydzień w miesiącu pełni misję kaznodziei głoszącego nauki i konferencje w całej Francji i za granicą. Jego książkę „Serce pełne Boga”, wydaną niedawno w Polsce przez Esprit, sprzedano w samej Francji w ponad 50 tys. egzemplarzy i przetłumaczono dotychczas na sześć języków.
Co? Gdzie? Kiedy?
