Świadek wiary

W języku łacińskim gemma znaczy klejnot. Gemma Galgani, choć żyła jedynie 25 lat (1878-1903), była prawdziwą perłą chrześcijaństwa, co podkreślano podczas jej procesów beatyfikacyjnego i kanonizacyjnego. Urodzona w Toskanii jako piąte z ośmiorga rodzeństwa, w ósmym roku życia głęboko przeżyła śmierć matki, która obudziła w niej pragnienie nieba. Ojciec Henryk, skromny aptekarz, nie był w stanie utrzymać licznej rodziny, potrafił natomiast przekazać dzieciom dar wiary. Zmarł, kiedy Gemma miała 19 lat.

W przeddzień Pierwszej Komunii Świętej Gemma zapisała: „Będę spowiadała się i przyjmowała Komunię Świętą co dzień, tak, jakby to był ostatni dzień mojego życia”. Zobowiązała się wtedy do częstej adoracji Najświętszego Sakramentu, każdorazowego przygotowania do świąt maryjnych przez umartwienia oraz do odmawiania słów: „O mój Jezu, miłosierdzia”. Gemma uczęszczała do szkoły i internatu prowadzonego przez oblatki Ducha Świętego. Musiała zrezygnować z nauki, gdy podjęła opiekę nad chorym na gruźlicę bratem, który był klerykiem. Wyczerpana, posługę tę przypłaciła najpierw kilkumiesięczną chorobą, później uległa wypadkowi – na jej nogę spadła ławka. Musiała poddać się operacji usunięcia zmiażdżonego guza. Potem doszła choroba nerek i zapalenie rdzenia kręgowego. Cierpienia znosiła z wielkim spokojem. Ostatnie trzy lata życia spędziła u jednej z pobożnych niewiast, do której skierował ją spowiednik.

Wszystko, co działo się w jej życiu, łącznie z otrzymaniem stygmatów oraz wizjami, odczytywała jako działanie woli Bożej. Opublikowana jej Autobiografia – rozpoczynająca się od słów „Dla mojego tatusia, który od razu niech to spali” – została napisana w formie listu do spowiednika o. Germano Ruoppolo, pasjonisty. To nieocenione źródło wiedzy na temat włoskiej świętej, jej sylwetki duchowej i relacji z bliźnimi.

W Dzienniku zaś obejmującym okres od 19 lipca do 3 września 1900 r. znajdują się zapiski pisane na polecenie spowiednika Gemmy, bp. Giovanniego Volpiego. – Niech lektura tych ważnych pism św. Gemmy pomoże nam wzrastać w świętości i przez krzyż dojść do chwały zmartwychwstania. Pisma św. Gemmy są niezwykłymi św iadectwami cudów, które Bóg dokonuje w swoich świętych – napisał w Przedmowie książki o. Rafał Sebastian Pujsza, pasjonista.

Autobiografia oraz Dziennik pisane przez św. Gemmę Galgani, jedną z największych w historii Kościoła mistyczek i stygmatyczek, ukazały się w całości w języku polskim po raz pierwszy.


Św. Gemma Galgani, „Autobiografia. Dziennik”,
Wydawnictwo Fundacja Żywe Słowo Warszawa, str. 128,
tłum. Magdalena Serejska-Wróbel

Wojciech Świątkiewicz Idziemy nr 33 (362), 12 sierpnia 2012 r.