Komentarze do czytań - Poniedziałek, XXXII Tydzień zwykły

komentarze Bractwa Słowa Bożego
autor: Agnieszka Wawryniuk

Pierwsze czytanie: Tt 1, 1-9

Święty Paweł czuje się wybrany i powołany przez Boga do szerzenia wiary i prawdy, mających prowadzić do pobożnego życia. Pisze o tym do Tytusa. Potem przedstawia warunki, jakie powinni spełniać ci, którzy będą ustanowieni prezbiterami i biskupami. Lista wymagań wskazuje, na czym tak naprawdę polega pobożne życie. Stojący na czele wspólnot mają nie tylko należycie sprawować akty kultu. To zdecydowanie za mało. Oni muszą przyjąć prawdę o Jezusie Chrystusie i wierzyć w Niego i stąd czerpać motywację do dobrego postępowania. Ich pobożność ma być widoczna w zachowaniu i głoszeniu. Ten spis koniecznych warunków może być przydatny także dla nas. My często utożsamiamy pobożność z długimi modlitwami, złożonymi rękami i częstym udziałem we Mszy św. To zdecydowanie za mało. Co nam da mnożenie modlitw, gdy jednocześnie będziemy trwali w gniewie, złości, nałogach i pielęgnowali złe relacje? Prawda o Bogu musi zderzyć się z prawdą o nas samych. Wiara w Ojca Niebieskiego, Jego Syna Jezusa Chrystusa i Ducha Świętego nie jest martwą ideologią czy jednym z przekonań. Decydując się na jej przyjęcie godzimy się, by ona nas przemieniała, budziła do aktywności i dynamizmu. Jako wierzący mamy być ludźmi bez zarzutu. Czy jeszcze czujemy wagę tego wezwania? Czy odczuwamy odpowiedzialność, jaka na nas ciąży?

Psalm responsoryjny: Ps 24, 1b-2. 3-4b. 5-6

Psalmista przypomina, że świat należy do Boga, że Pan jest jego Stwórcą. To Bóg uczynił niebo i ziemię i umieścił na niej człowieka. Najwyższy chce, byśmy mieli z Nim łączność, pragnie, abyśmy stawali przed Nim w modlitwie i uwielbieniu. Chce, byśmy trwali przy Nim teraz i kiedyś w wieczności. Tak się stanie, jeśli nasze ręce będą nieskalane, czyli nie naznaczone złymi uczynkami, jeśli będziemy starali się o czystość serca, jeśli na pierwszym miejscu zawsze będziemy stawiać Boga. Nasze wybory na ziemi zaowocują w wieczności. Tam czeka na nas nagroda. Koniec psalmu mówi o szukaniu Boga. Czy wpisuję się w grono ludzi, którzy poszukują Jego woli i słowa? Czy pragnę Jego bliskości? Jeśli czegoś lub kogoś szukam, to znaczy że mi na tym/kimś zależy. Skoro częściej zwracam swoje oczy ku innym rzeczom i sprawom, a nie ku Panu, to znaczy, że pomyliłem drogi. Może już przyszedł czas, aby zawrócić?

Ewangelia: Łk 17, 1-6

Na czym polega zgorszenie? Nie chodzi tu o budzenie w innych oburzenia, a raczej o czynienie kogoś gorszym, niż był. Mój grzech uderza w drugiego człowieka i może doprowadzić do jego upadku. Często my, wierzący w Jezusa, słyszymy od tych, którzy są na bakier z Kościołem: Ty jesteś katolikiem, chodzisz do kościoła i tak postępujesz? W podobnych uwagach zazwyczaj mieszają się ze sobą kpina, wyrzut i rozczarowanie naszą osobą. Chrześcijanie, czy tego chcą, czy nie, w pewien sposób ciągle są na przysłowiowym świeczniku. Ludzie żyjący obok często się nam przyglądają i mierzą nas miarą naszej wierności Bogu i Jego nauce. Spoczywa na nas ogromna odpowiedzialność. Nasz stosunek do Ewangelii oddziałuje na świat. Nasza wierność buduje innych, zmusza do myślenia i przewartościowywania pewnych spraw. Z kolei każdy nasz upadek i zdrada przekonań burzą i niszczą obraz Boga w innych. Jezusowe wezwanie: „Uważajcie na siebie” musimy wziąć sobie do serca bardzo poważnie. Kościół wznosi się lub upada przez każdego z nas. Jeśli źle czynimy, pozwólmy, by dotarło do nas upomnienie i prośmy o przebaczenie. Te wezwania są trudne w realizacji, dlatego uczniowie prosili o wiarę. Ani ty, ani ja nie jesteśmy nic nieznaczącym elementem w tym świecie. Jezus nieustannie wzywa nas do bycia dobrym, do budowania a nie do niszczenia. Zgorszenia są i będą, ale zróbmy wszystko, by nie przychodziły z naszej winy.