Słowa te św. Jan Chrzciciel wypowiedział do faryzeuszów i saduceuszów. Mimo że nie utożsamiamy się z członkami żadnego z tych ugrupowań, to jednak spróbujmy odczytać te słowa jako skierowane dziś do każdego z nas.
Nawrócenie jest warunkiem dobrego przeżycia świąt Narodzenia Pańskiego. Jest ono kluczowym momentem przygotowania do ważnych wydarzeń. Nawracać się potrzebujemy nieustannie. Zwłaszcza kiedy ciągle jesteśmy bombardowani informacjami, które osłabiają naszą wiarę, i tak łatwo przychodzi nam uleganie pokusom.
Wśród licznych cnót św. Jana Chrzciciela, bohatera adwentowego przygotowania, chciałbym dziś zwrócić uwagę na dwie: radykalizm i pokorę. Radykalizm w rezygnacji z przyjemności tego świata; odrzucenie wszystkiego, co mogłoby odłączyć od Boga. Może właśnie dzięki takiemu świadectwu życia tak wielu ciągnęło do niego – już nie tylko z Jerozolimy, ale z całej Judei i okolicy nad Jordanem, jak podaje ewangelista.
Druga cecha godna naśladowania to pokora, dzięki której Jan, wypełniając swoją misję, nie przysłonił sobą nadchodzącego Jezusa. To trudne zadanie. Wielu duszpasterzy nie radzi sobie z nim. Widać to dobrze na internetowym areopagu, gdzie wielu ewangelizatorów szybko staje się celebrytami. A pokora, rozumiana jako zdolność do przyjęcia prawdy, nie pozwala żadnemu człowiekowi stanąć w miejscu Boga.
Grzeszność to przeciwieństwo świętości. Nie ma innej drogi do świętości, jak nawrócenie, czyli radykalizm w pozbywaniu się grzeszności. „Nawracajcie się, bo bliskie jest królestwo niebieskie”, głosił Jan na Pustyni Judzkiej. Niech słowa te, trafiając do naszych serc, wydadzą godny owoc nawrócenia. Płomień zapalonej dziś drugiej świecy adwentowego wieńca przypomina nam, jak blisko już jest Pan.
Co? Gdzie? Kiedy?
