W refleksji nad Ewangelią spróbujmy skupić się na ostatniej części tego fragmentu, gdzie Jezus mówi nam o gromadzeniu się „w Jego imię” i zgodnym proszeniu w jakiejś intencji modlitewnej.
Słowa te są zachętą do modlitwy przeżywanej w łączności z innymi osobami.
Temat wspólnej modlitwy jest nam znany z niektórych sytuacji. Pierwsza, która się nasuwa, to wspólne gromadzenie się na sprawowanie Ofiary Mszy Św., szczególnie niedzielnej czy świątecznej. Możemy łatwo zaobserwować osoby, które udają się do świątyń według wyznaczonych godzin w ciągu dnia, aby razem z innymi przeżywać udział w Eucharystii, wspólnie słuchać słowa Bożego, przystępować do Komunii św. – ale także we wspólnocie wielbić Boga i przedstawiać swoje intencje. Modlitwa w wyznaczonych godzinach porządku dnia jednoczy także członków wspólnot zakonnych czy przeżywających drogę formacji, np. w seminarium czy na drodze życia konsekrowanego.
Nie zawsze łatwo o taką wspólną modlitwę. Wielość zajęć tak nieraz układa indywidualny porządek dnia, że bardzo trudno znaleźć możliwość wspólnego spotkania, nawet członkom rodziny. Różne godziny pracy czy zajęć szkolnych, wyjazd do innego miasta na studia lub do miejsca pracy – to wszystko powoduje, że czas bycia razem jest często ograniczony do minimum, co nie daje możliwości do pogłębiania wzajemnych relacji, a także do wspólnej modlitwy. Jeśli domownikom trudno się spotkać, to pewnie jeszcze trudniejsza jest to sprawa dla innych osób.
Słowo Chrystusa zachęca do szukania możliwości łączenia się z bliźnimi w modlitwie. Taka wspólnota ma bardzo ważny wymiar świadectwa wiary, co jest szczególnie istotne w kontekście rodzinnym, jako element wychowania dzieci, wprowadzania ich w życie wiary. Dzieci nie tylko powinny uczyć się pierwszych modlitw w rodzinnym domu, ale powinny być świadkami modlitwy rodziców. Uwzględniając ich wiek, powinny stawać się stopniowo uczestnikami wspólnej modlitwy w domu oraz wspólnego uczestnictwa we Mszy Św. niedzielnej i świątecznej. Tak mogą się uczyć z przykładu rodziców, że modlitwa jest ważną częścią życia człowieka wierzącego.
Możemy dostrzec także inne sytuacje, w których łączenie się we wspólnej modlitwie jest pięknym świadectwem wiary: dla krewnych, sąsiadów, członków tej samej wspólnoty formacyjnej czy modlitewnej – dla każdego, kto zaobserwuje sytuację wspólnoty osób kierujących do Boga swe słowa uwielbienia, dziękczynienia czy prośby, słowa modlitwy.
Szukajmy możliwości przeżywania czasu modlitwy także we wspólnocie z innymi!
Co? Gdzie? Kiedy?
