Nie poprawiajmy Pana Boga

Z ks. prof. Tadeuszem Guzem, filozofem, teologiem i socjologiem z KUL, rozmawia Radek Molenda

Historia XX wieku obnażyła zagrożenia, jakie niesie ze sobą marksizm. Dlaczego więc tak dynamicznie szerzy się dziś neomarksizm, jego kontynuacja?

To wynika z podstawowej prawdy o strukturze upadłego ducha tego świata, który nie zmienia swej strategii. Aż do dnia, kiedy Stwórca zamknie historię stworzenia, będziemy konfrontowani z przeróżnymi próbami negacji rzeczywistości i zniszczenia dzieła stworzenia przez upadłego ducha, względem którego świadomie zobowiązali się tacy ludzie jak Hegel, Marks, Jung czy Hitler.


Czyli szatańska robota?

Dla mnie jako filozofa argumentującego także z pomocą inspiracji treści Objawienia chrześcijańskiego w Osobie Jezusa z Nazaretu jest oczywiste, że te ideologie mają jedną, ostateczną rację i jednego autora – „ojca kłamstwa”.

Obok wspaniałych sług Boga, Jego wyznawców aż po męczeństwo, np. bł. Jerzego Popiełuszki, są i będą także ludzie ulegający podszeptom złego ducha, jego pokusom i jego ideologiom.


Ale dlaczego neomarksistowskie idee tzw. szkoły frankfurckiej są tak natarczywie forsowane na świecie właśnie teraz, podczas gdy nie były lansowane w okresie powojennego komunizmu?

Spora część globu była wtedy i jest wciąż pod ogromnym wpływem starego marksizmu. Na nim – moim zdaniem – nastąpiło nabudowywanie i dalszy jego rozwój. Pracowano usilnie nad radykalizacją ideologiczną marksizmu-leninizmu. W efekcie materializm – jeszcze ukonstytuowany prawami przyrody, jak to było w starym marksizmie – zaczął się przeradzać w materializm chaosu, którego istotą, substancją i jedynym podmiotem jest popędowość czy popęd seksualny, którego „drugą stroną” jest według Freuda i Adorna „popęd śmierci”. Stąd mamy problem rewolucji seksualnej w wymiarze całego świata. Każda ideologia musi tuszować siebie, żeby nie zostać rozpoznaną jako destrukcyjna, musi zacierać ślady swoich zbrodni, jakie znamy np. z czasów komunizmu, a które odsłania się dopiero w ostatnich latach.


Na czym polega przełamanie filozofii klasycznej przez neomarksizm?

W neomarksizmie, czy jak kto woli neokomunizmie, nie ma już nic, co miałoby jeszcze aspiracje boskości i jakiegokolwiek absolutu. Wszystko jest określone jako chaos pożądliwości. To, co nauka katolicka określiła jako skutek grzechu – czyli „pożądliwość ciała, pożądliwość oczu i pycha tego życia” (1 J 2,16) – neomarksiści, nowa lewica i ideologia gender czynią jedynym substratem wszelkiej bytowości. Mamy w związku z tym eliminowanie wszelkiej podmiotowości. Wszystko – człowiek, zwierzę, nawet roślina – jest sprowadzone tylko do bycia popędem. A wtedy załamuje się całkowicie nauka – ani nie ma ducha, ani duszy, ani nawet jakoś uporządkowanego ciała, co przyjmował jeszcze starszy materializm. Jest wyłącznie popęd seksualny i popęd ku śmierci. A że według tej koncepcji osoba ludzka nie jest suwerennym podmiotem i nie może rozporządzać swoją naturą, mamy problem usamodzielnienia się popędu. W związku z tym ciało człowieka nie może być – jak uczył Jan Paweł II w swoich katechezach w latach 1979-1984 – „znakiem i obrazem Stwórcy”, „wyrazem ducha” czy „narzędziem miłości”, lecz ma być tylko chaotyczną artykulacją popędu. Ciało nie jest „świątynią Boga”, ale zinstrumentalizowanym przedmiotem totalnego wyzysku. Człowiek jako „obraz i podobieństwo Boże” zostaje zakwestionowany w swojej strukturze duchowej, cielesnej, moralnej, religijnej, politycznej, naukowej itd. To jest ta zasadnicza różnica.


Duża część naszego społeczeństwa nie widzi jednak neomarksistowskich źródeł w postulatach zrównania z małżeństwami związków partnerskich czy w gender.

Stąd bardzo cenny był list pasterski biskupów Polski na uroczystość Świętej Rodziny, gdzie wskazali oni na neomarksizm jako najgłębszą artykulację ideologii gender. Można ją ukazać bardzo dokładnie jako nurt neomarksizmu, wskazując, jak radykalizowały się marksizm i pojęcie materii.

Marksizm pojmował człowieka materialistyczne. Neomarksizm poszedł dalej, zakładając, że pożądliwość człowieka jest wolna od norm czy jakichkolwiek zasad moralnych.

Materię w marksizmie kształtowały prawa przyrody. W neomarksizmie żadne prawa – ani przyrody, ani chemii czy fizyki – nie mają żadnej wartości.

Kolejna kwestia to utylitaryzm. Marksizm pojmuje człowieka jako „część przyrody”, a więc nie jako podmiot, podczas gdy jedynym podmiotem jest materia. Neomarksizm idzie dalej: człowiek to już jedynie instrument, którego się używa i naturalnie zużywa.

Gdy marksizm głosił konieczność rewolucji politycznej i ekonomicznej, neomarksizm głosi rewolucję kulturową, w której chce się zakwestionować naukę jako naukę, sztukę jako sztukę, moralność jako moralność, religię jako religię itd. W neomarksizmie chodzi o całkowitą negację rzeczywistości, przekreślenie jej. Nie ma miejsca na Boga i człowieka oraz w gruncie rzeczy na jakąkolwiek bytowość. Nie ma miejsca także na ład i porządek, prawo, instytucje państwa, wspólnotę narodową i wspólnoty narodów. Tak systematycznego nihilizmu dotychczas jeszcze nie forsowano.

Najbardziej destrukcyjność tej ideologii uderza w relacje międzyludzkie, w rodzinę.

Gdyby prześledzić życiorysy największych zwolenników tych ideologii, czego przykładem może być np. Margaret Sanger, dostrzeżemy załamanie się ich struktury duchowej, moralnej, religijnej i osobowościowej.

Niszcząc rodzinę, wprowadzając zamieszanie w sferze płci, łatwiej przejąć kontrolę nad dzietnością. Niebywała promocja praw dla homoseksualistów, feminizmu, wszelkich organizacji nowej lewicy w świecie polityki, mediów i światowej finansjery bierze się stąd, że z pomocą tych środowisk można bardzo skutecznie i dalekosiężnie zredukować narodziny nowych pokoleń ludzkości na całym świecie.