Czy to wina sprzętu czy ludzkiej ręki, która przyłożyła się do powołania do życia chorego dziecka metodą sztuczną? Czy zawinił inkubator, w którym dojrzewały zarodki? Czy urządzenie było w pełni sprawne i wysokiej jakości?
Kto zadecydował, jak długo embrion był tam trzymany poza organizmem kobiety? Może ten czas był zbyt krótki lub za długi? Czy ktoś wybrał nie ten zarodek, nie te zarodki, co trzeba? Czy zarodek był uprzednio zamrożony? Dlaczego nie użyto świeżego?
Czy zarodek został podany za pierwszym razem? Czy w trakcie tego transferu doszło z winy lekarza do jakiejś nieprawidłowości? Czy ktoś przebadał materiał u genetycznego zarodka w ramach diagnostyki przedimplantacyjnej? Może zrobił to źle? A może nie uświadomiono pacjentce, gdzie taką diagnostykę się w Polsce prowadzi i czy można na niej polegać?
A może dziecko zachorowało, bo jego matka wzięła udział w programie badawczym i testowała na sobie hormony dla jakiejś firmy farmaceutycznej? Takie badania w Polsce nie są przecież tajemnicą. Okryte tajemnicą są za to szczegóły tych badań. Na ile kobiety były świadome, co dokładnie zawierał podawany im lek, i z jakim ryzykiem musiały się liczyć? Może kiedyś z tego powodu dojdzie do głośnego procesu?
Kto na tym naprawdę korzysta, że polski rząd sztucznie stymuluje popyt na in vitro, naganiając klinikom potencjalnych klientów, a firmom farmaceutycznym gwarantując stały napływ materiału badawczego?
A może nienarodzone dzieci będą służyć jako dawcy organów? Nawet z najbardziej chorego i zniekształconego dziecka można przecież pobrać rogówki do przeszczepu. Ciekawe, czy każda matka wysyłana na aborcję zdaje sobie z tego sprawę?
Nawet te dzieci niechciane przez własne matki i ojców mogą stać się w całym procesie chcianym surowcem dla firm kosmetycznych i farmaceutycznych. Mózgi takich dzieci przydawały się już w różnych krajach do szukania recepty na chorobę Parkinsona i Alzhaimera. Czyżby w Polsce miały się na nic nie przydać?
Takie „pożyteczne (i lukratywne) zagospodarowanie efektów aborcji” byłoby oczywiście dziełem ludzi, którzy nie mają sumienia. Tylko czy pan je ma?
Tak, wiem, to pewnie pana prywatna sprawa. Tylko czy pana pacjentki o tym wiedziały?
 | Natalia Dueholm |
Co? Gdzie? Kiedy?
