Po wodzie

Tam dalej, gdzie jezioro Łękuk wypływa ku drugiemu brzegowi, niebo przegląda się w wodzie, a słońce przechadza po lśniącej, gładkiej powierzchni, tylko lekko zmarszczonej drobną falką.
Tu blisko, przy naszym brzegu, woda, zielona i mętnawa, zamknięta pomostem, burzy się, kotłuje, rozbryzguje, pieni, kipi, bulgoce, pluszcze, niesie wesołe pokrzykiwania biorących kąpiel. Wśród tłumu plażowiczów mama-ratownik nieustannie ćwiczy odliczanie do sześciu na przemian z modlitwą do anioła stróża. Bo też każde z szóstki dzieci ma własny pomysł na bratanie się z żywiołem. Jedno przy brzegu rzuca patyczki na wodę, po czym pada na czworakach, by je wyłowić. Drugie, przewleczone przez żółte kółko dmuchane, trenuje na płyciźnie pracę nóg. Trzecie, zanurzone do pasa, brodzi w zawrotnym tempie w tę i we w tę, śledząc pierzchające okonki i krasnopióry. Czwarte pływa już pieskiem wzdłuż białych bojek, a piąte strzałką w poprzek. Szósty a to skacze na bombę, a to ćwiczy ruchy do żabki, a to kładzie się na fali na plecach i na brzuchu, zanurzając twarz, a to nurkuje, wyznaczając sobie coraz dłuższy dystans do pokonania. Wygląda to na świadomą naukę pływania. I, co istotne, pełną determinacji. Idzie mu – stwierdza z uznaniem mama – całkiem nieźle.

A zaledwie trzy dni wcześniej przekonywał, że dostatecznie potrafi pływać i nawet nie myślał próbować czegoś więcej. Zrzucony z pomostu przez jakiegoś nieco starszego od siebie plażowego dowcipnisia, trzykrotnie poszedł pod wodę, zanim tamten zorientował się w sytuacji i nieszczęśnika wyciągnął. Po takim doświadczeniu można już nigdy nie wejść do wody. Albo pójść za ciosem – tak jak było w tym przypadku.

Co potrafimy, do czego jesteśmy zdolni, gdzie są nasze granice i gdzie możemy je przekroczyć, by także spróbować chodzić po wodzie? Mama nie ma czasu na dłuższą refleksję, bo koło niej staje ociekający i prychający wodą syn. – Wiesz, mamo, myślałem, że to wystarczy, że umiem pływać tam, gdzie mam grunt. Ale kiedy się przytopiłem, to się okazało, że najważniejsze jest umieć pływać na głębokiej wodzie – mówi, uśmiechając się łobuzersko. – Zapiszę się we wrześniu na basen, dobra? – rzuca w stronę trzcin zgrabną „kaczkę”, również efekt kilku dni upartych ćwiczeń. „Kaczka” znaczy na powierzchni pięć coraz mniejszych kręgów i znika w głębinie, dowodząc tym samym, że nawet kamień, jeśli dać mu odpowiedni pęd, potrafi przejść się po wodzie. Wcześniej jednak płoszy stadko nartników. Tym to dopiero ani panika, ani fala nie są straszne. Chodzą sobie po wodzie i już. Wystarczy, że ufnie robią dokładnie to, do czego zostały stworzone.

Lidia Molak Idziemy nr 33 (414), 18 sierpnia 2013 r.