Jurek żyje

Przez pierwsze trzy miesiące życia Jurek, piąte z siedmiorga dzieci państwa Halskich, rozwijał się książkowo. Później zaczęła mu dziwnie puchnąć głowa. Diagnoza była szokiem dla wszystkich: glejak czwartego stopnia. Rozpoczęła się walka o życie chłopca, zakończona decyzją: kończymy uporczywą terapię, która tylko męczy dziecko, nie dając szans na wyleczenie. Rodziców poinformowano, że „to już nie będą tygodnie, tylko dni”.

I wtedy zaczęły dziać się cuda. Te przez duże „C” to przede wszystkim uzdrowienie: Jureczek, który miał nie chodzić, nie widzieć i nie mówić, nauczył się nie tylko mówić, ale też śpiewać i czytać, gra dziś z rodzeństwem w piłkę i jeździ na nartach. A inne cuda? To wzrastanie w tym trudnym czasie rodziny Halskich, która w bólu potrafiła zaufać Bogu i cieszyć się każdym spędzonym razem dniem. Był także cud solidarności dalszej rodziny, znajomych i całkiem nieznajomych, nie tylko nieustannie szturmujących niebo modlitwą – opowiadaliśmy o tym w reportażu na naszych łamach – i przesyłających pieniądze na leczenie. Była też wielka pomoc w opiece nad rodzeństwem Jurka, obiady dla rodziny, podczas gdy mama i tata czuwali przy synu w szpitalu, wakacje dla rodzeństwa Halskich. I wreszcie cudem było to, że mały Jurek pomimo ogromu cierpienia w zasadzie cały czas był niezwykle radosny. Ale czy mogło być inaczej, skoro tyle osób kochało go do szaleństwa?

W książce na te trudne i piękne sprawy patrzymy oczami dziecka. I książka jest pełna nadziei, dająca nadzieję. Pokazuje, że wiara przenosi góry, a miłość otwiera wszystkie drzwi. Naprawdę warto po nią sięgnąć.

Brygida Grysiak: „Kochają mnie do szaleństwa”, Wydawnictwo Znak, Kraków 2015

Iwona Żurek Idziemy nr 43 (526), 25 października 2015 r.